​
​Sana geldim, kucağında bir umutla,
Tozlu caddelerden, bozkırın yokuşundan.
Her taşında bir tarih, her köşede bir "kut"la,
Ulus’ta bir heybet, Kızılay’da koşuşan.
Taşra kokulu, devlet ciddiyetiyle örülmüş,
Ankara, eski bir rüya gibiydi, dürüst.
​
​Gri binalar arasında, bir memur telaşı,
Dolmuş durakları, simit kokusu, ayaz.
Gençlik, öğrenci evi, bitmeyen bir savaşı,
Kuytu sokaklarda geçen umutlu bir yaz.
Çankaya sırtlarında rüzgar fısıldarken sır,
Sanki zaman durmuş, her şey eski bir asır.
​
​Fakat şimdi, dev yapılar göğe uzanıyor,
Eski dostluklar yerini birer marka bıraktı.
Beton ormanında ruhum yalnız kalıyor,
Her yeni AVM, içimde bir acı yaktı.
O samimi kahvehaneler sessiz, virane,
Yerine zincir mağazalar, lüks bir sahne.
​
​O meşhur ayaz bile sanki ılımanlaştı,
Tarihi dokular bir bir elden gidiyor.
Ankara’nın o bilinen hırçınlığı yavaşladı,
Modernliğin makyajı her şeyi örtüyor.
Bir zamanlar Ankara, sadece başkentti bize,
Şimdi kimlik arıyor, yetişemiyor hıza.
​
​Ah o Kuğulu Park’ın değişmeyen mazisi,
Gölgesi hala aynı, ama etraf başka.
Eskiden ne güzeldi o sessiz, sade tavrı,
Şimdi her yer gürültü, yapmacık bir aşka.
Gençler artık başka telden, başka bir dilde,
Eski Ankaralılar şaşkın, bu yeni ilde.
​
​Tren Garı’nda bir ayrılık, bir kavuşma sesi,
Hala yankılanır mı bilmem eski hüzünler.
Anadolu’nun kalbi atardı, sert ve dürüst sesi,
Göz göze bakışıp, dertleşilen günler.
Şimdi herkesin yüzü ekranda, yolu hızlı,
İletişim kopuk, ruhlar birbirinden sızılı.
​
​Ne Ankara Kalesi’nin o eski ihtişamı,
Ne de Hamamönü’nün yorgun, naif hali.
Her yer bir acele içinde, kayıp bir akşamı,
Arıyor gözlerim o sıcak, tanıdık hali.
"Eskisi gibi olmayacak" derken, bir sızı var,
Kaybolan değerlere yanar bu gönül, ey yar.
​
​Yine de inadına dimdik duran bir direniş var,
Bozkırın ortasında kök salmış o ruh.
Her şeye rağmen, bir umut, gizli bir fısıltı var,
Yeninin içinde saklı bir eski yokuş.
Bu değişim, bir bitiş değil, yeni bir başlangıç,
Ama ben o eski Ankara’yı özlüyorum, inan ki.
​
​Belki de her şehir büyür, değişir zamanla,
Mühim olan, o özü, o ruhu korumaktır.
Ne yapsa da Ankara, asırlar boyunca,
Onda Atatürk’ün kurduğu cumhuriyet tohumu var.
Bu yüzden, artık eskisi gibi olmasa da,
O büyük miras, bu şehirde daima yaşar.
​
​Elveda hüzünlü Ankara, hoş geldin yeni yüz,
Unutmayız yinede o eski dostluğu, vefayı.
İçimizde yaşatırız o yalın, sade gündüz,
Ve her zaman hatırlarız o bozkır sevdası.
Ankara artık eskisi gibi olmayacak...
Ama kalbimizde yeri, hep aynı kalacak.
​