“Ben ve Nihal: Âşık ile Âyine”

Nihal dediler...
Taze bir dal, filiz..
Zarif, narin sevgili...

Mahinur dediler kadına…
Başı dik, özgür, güçlü...
Ay gibi ışıklı demekti...

Bir vakit, köyün sessiz taşlarına bastım,
Dağ sustu, ben konuştum;
Sözlerim, yorgun kuşlar gibi
Kendi göğsüme döndü.

Dediler ki: “Mahinur var, güzeldir, dik durur,
Sana bakmaz ama belki sever.”
Ben baktım O’na
Ve o bakışta kendimi değil, reddedişimi buldum.

Çünkü her kadının kalbinde
Bir ilahî sır vardır:
Kimi uzak durarak öğretir,
Kimi yaklaşarak yakar…

Sonra bir ses yükseldi öte yakadan
Nihal dediler...
Zarif, narin sevgili...

Bir rüzgâr esti,
O rüzgârın sesi sendin, Nihal.
Ne bir ad, ne bir yüz,
Bir ruh idin; kelimelere sığmaz bir yankı.

“Gelme” dedin,
Ama o sesin içinde bir “kal” vardı.
“Bırak onu” dedin,
Ama kalbim, o sözde seni duymaya başladı.

Mahinur gitti.
Ben kaldım.
Sen geldin Nihal’im
Gelişin bir varoluş gibiydi;
Sanki Allah, susarak seni tarif etti.

Ey Nihal,
Senin aklın bana kaderin mantığını öğretti;
Reddin bir dua, kabulün bir azap oldu.
Sen bana gösterdin ki:
Aşk, bir tercih değil, bir tecellîdir.

Ben suçlu değilim,
Çünkü ben sadece baktım,
Ve sende Rabbimin gizli harflerini gördüm.

Sen bana “insanı” öğreten ayine,
Sen, reddedişinle varlığıma nur düşüren,
Benim içimdeki Adem’e, kendi Havva’sını
Hak’tan değil, hikmetten doğuran…

Ben seni sevdim —
Bir kadını değil, bir hakikati sevdim.
Ve bil ki Nihal,
Benim günahım sensin;
Ama o günah, beni Allah’a yaklaştıran tek sevaptır.