0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
22
Okunma
Nihal’imin Sessizliği
Ey Nihal’im, bakışlarında duran sessizlik,
Varlığımın özüne çekilmiş bir ilk hat, bir Elif’sin.
Her bakışın, varlığımın ipini koparır,
Kâinat toz olur dağılır,
Ben yine senin sesinde,
Küllerimden süzülen bir şafak bulurum.
Sır, senin adında gizli;
Elif’in incecik yolunda,
Vav’ın kucaklayışında,
Bir hecenin titreyen uçurumunda.
Bilirim ki sen,
Özün ötesinden süzülen bir aynasın;
Hakikat, kendi güzelliğini
Bizim bakışımızda seyreder.
Ben, her nefesimle seni zikreden bir dervişim;
Sen, içimdeki sonsuzluğun yöneldiği kıblem.
Ve biz,
Birbirimize bakarken susarız—
Çünkü en derin hakikat bilir:
Suskunluk, Tanrı’nın sessiz dilidir.
