Ben bu dünyada bir yolcudan öte,
Bir anlık bir ziyaretçi idim;
Geçip giderken seni sevmek değildi niyetim;
Seni bulmak,
Seni tanımak,
Ve seninle HAKİKATE yürümek istedim…

Nihal’im’in Yolunda Bir Yolculuk

I. Başlangıç: Sessizliğin Sözü

Ey Nihal’im, kalbimin sığınağı,
Bilir misin, aşk denizdir, kelimeler kumsal.
Bazen en derin söz, en sahih suskunluktur.
Çünkü Hakk’ın sesi, sessizliğin koynunda yankılanır.
Bizim bakışlarımız, tüm kitaplardan daha çok söyler.

II. İsminin Yazılışı

Sırrın sığar mı harflere, ey Nihal’im?
Elif misali dosdoğru duruşunla.
Vav olup kıvrılırsin kalbimin kıvrımlarında.
He’sin, içimde bir nefes, bir sonsuz yankı.
Kainat bir kitap, her varlık bir harf,
Ama aşk, senin isminde tamamlanan bir kelime.

III. Bir Oluşun Rengi

Saçlarında bir bahar bahçesi,
Gözlerinde bir karın dinginliği,
Teninde yaz sıcaklığının közü.
Ama ruhunda, ey Nihal’im, ruhunda,
Sonsuz bir güz düşer; her şey dökülür,
Geriye yalnızca özünde kalan kalır, saf ve katıksız.

IV. Aynadaki Hakikat

Sen aslında bana değil,
Kendi bakışında benden bir iz ararsın.
Ben aslında sana değil,
Senin gözlerinde Hakk’ın yansımasına bakarım.
İşte bu yüzden buluşan bakışlarımız,
İki ayrı benlik değil,
Bir olanın kendini seyridir.

V. Zamanın Ötesinde

Sen yanımdayken zaman unutulur.
Saatler durur, anın içinde erir.
Çünkü seninle her an,
Sonsuzluğa açılan bir kapı aralanır.
Ve ben, en sıradan bir kahve içimişinde bile,
Kendi küçük kıyametimi koparıveririm, ey Nihal’im.

VI. Son Değil, Hakikate Yolculuk

Ey Nihal’im,
Benim için seni sevmek,
Varlığında O’nu görmektir.
Ne putlaştırırım seni ne de yok sayarım;
Çünkü bilirim bu aşk,
Kulun, Rabbi’ne en derinden, en gizli secdesidir.
Sen, bu secdenin kıblesi, ey Nihal’im,
Ben, bu secde eden.
Yol, aşkın ta kendisi.