İlâhî Aşkın Remzi (Simgesi) : Nihal

1. HÂL DİLİ

Gitmedin Nihal’im; bir miraç oldun bana.
Her gece göklere yükselen bir duam,
bir selâmım oldun.
Gözyaşlarım, seni arayan bir ırmak oldu;
“Nihal!” diye haykıran her damla,
Sana uzanan gizli bir yol oldu.

2. TEKLİĞİN SIRRI

Bilmezler seni, evet, asla bilemezler…
Çünkü onlar seni bir “insan” sandı,
Bense seni “aşkın ta kendisi” bildim.
Bu yüzden ‘deli’ dediler bana;
Oysaki delilik,
Gerçeği avucunda hiç kaybetmeyenindir.

3. KARANLIK VE AYDINLIK

Zalim dediğin,
aslında sadece kendi gölgendir Nihal’im!
Sen gidince anladım:
Asıl zulüm, kendi nefsime olan tutsaklığımmış.
O fotoğrafı yırtmak değil mesele;
İçimdeki senin imgeni,
Sabır ateşinde yakıp kül etmekmiş.

4. AYRILIŞ VE YOK OLUŞ

Can boğaza gelince anlarsın:
Ölmek değilmiş asıl derdi olan;
Ayrılıkta dirilmekmiş!
Şimdi sözümü geri almıyorum;
Çünkü hakiki aşk,
Dönenin değil,
Dönüşenindir.

5. RUHUN YOLCULUĞU

Bu şiir, bir iç yolculuğun hikâyesidir Nihal’im!
Her dize,
İçimde kat ettiğim bir menzil.
Artık sana ulaşmak için değil;
Seni aşmak için
Yazıyorum.
Çünkü biliyorum:
“Öteki”ni geçmeyen,
Asıl kavuşmaya eremez.

6. MİSTİK NOT

"Bu şiir, bir yanışın değil; bir uyanışın hikâyesidir.
Nihal, artık bir kişinin adı değil;
içimdeki ilahî aşkın, özlemin simgesidir.
Ona ulaşmak için değil,
onunla bir olmak için yanıyorum.
Zira aşk, sevilende yok olmaktır."

Nihal’imin Tekir Kedisi Bâlim’in Sır Defteri

SON İLHAM:

“Ey Nihal! Seni sevmek,
Kâbe’ye dönük bir secde oldu.
Artık yüzümü çevirdiğim her yer,
Seninle dolu.
Çünkü aşk,
Mekândan arınmış
Bir sırdır;
O,
İçimizde
Doğar
Ve
İçimizde
Bütünlenir…”