0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
26
Okunma
Kalbim bir oda,
döşenmiş yetmiş iki karo ile…
Her karoda ayrı bir millet,
her köşede ayrı bir nefes, ayrı bir hâl.
Kimi kinle, kimi aşkla,
kimi suskun, kimi hayalle…
Ama hepsi bir odada toplanmış,
hepsi aynı göğün altında derinleşmiş.
Sekiz kapıdan girer ışık,
dokuz pencereden eser hakikat rüzgârı.
Yetmiş iki ses,
tek bir sessizlikte eriyip kaybolur.
Ben sandım ki kalbim dağınık,
meğer çokluk Hak’ka giden yolmuş.
Ben sandım ki ayrılıklar yara,
meğer bütünlükte hepsi şifa imiş.
Ve o odanın merkezinde Nihal’im,
bir gül gibi açar:
Her milletin sırrı onda toplanır,
her dilin suskunluğu onda dile gelir.
Kalbimdeki yetmiş iki millet,
Hakikatte bir tek millete varır:
Sevgiye, rahmete, huzura…
Ve ben bilirim, onların hepsi
Nihal’imin gözlerinde birleşir.
