Yüzün kaldı odamın soğuk duvarında,
Bir gölge gibi geçtin içimden.
Kelimelerim seni çağırmaya yorgun,
Ne söylesem biraz daha eksilirim.

Gittiğin yerden dönmezmiş zaman,
Ben saatlerimi sana yasladım.
Sessizliğin benden daha gür bağırıyor,
Ne yapsam ne etsem seni bırakamadım.

Kendimi değil, seni af edemedim
Vurduğun yerde hâlâ kanıyor içim.

Bir “kal” demeye cesaretim yoktu
Ama “git” de demedim
O, en büyük suçum benim
Kendimi değil, seni af edemedim.

Düşlerimde hâlâ adımların dolaşır
Gece, senin kokunu taşır omzunda.
Beni görmeden bana dokunurdun,
Şimdi nefesim bile senden uzak kalır.

Pencere önüme çökmüş bir sonbahar,
Yapraklar adını fısıldar her rüzgârda.
Ben seni yitirmeyi öğrenemedim,
Sen beni unuturken bir anda gidemedim.

Kendimi değil, seni af edemedim,
Bıraktığın yerde hâlâ üşüyor içim.

Bir “dön” demeye gururum izin vermedi
Ama “bitti” diyemedim
O yarım kalışım benim.
Kendimi değil seni af edemedim.

Belki bir gün, bir sızı tutar elinden
Belki bir şarkı düşer kalbine benden.
O zaman anlarsın, neden konuşamadığımı
Sessizliğimin bile sana ait olduğunu.

Şimdi ben, senden kalan gölgeyi taşırım
Senin yokluğunla anlaşan bir gece gibiyim.
Kırıldım ama yıkılmadım demeye dilim varmıyor
Çünkü kendimi değil, seni af edemedim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLΠ
(16 Kasım 2025)