0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
34
Okunma
GÜNEŞİN VEDASI
Nihal Hanımefendiciğinize ithafen
Gün, altın bir nefesle çekilirken geriye,
Taş duvarlar zamana küskün,
Sen ise - bir zarafet heykeli -
Özgürlüğün sessiz manifestosu...
Güneş daha yavaş batıyor sanki,
Kirpiklerinde ışığın dansını seyrederken:
"Sana dokunmadan önce son kez
Bütün ihtişamımı feda ederim" diyor.
Duruşundaki o dingin güç,
Çelikten yumuşak,
Köklerinden fışkıran bir direnişle
Taşlara meydan okuyor.
Işık seninle konuşuyor:
"Susmuşsun ama her zerren
Bin yıllık şarkılar söylüyor -
Bu vedada bile güzelleşen
Senin kırılmayan şiirsin..."
Gölgen uzadıkça,
Taşlar hayranlıktan kızarıyor:
"Biz yıkılırız bir gün ama
Senin direncindeki estetik
Ebediyen kalacak"
