0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
26
Okunma
“Günbatımı Nihal’e Eğildi”
Sen duruyordun,
bir rüzgâr kadar hafif,
bir dağ kadar kararlı…
Zaman bile ses etmedi sana,
çünkü sen o anın içindeydin —
ve o an sadece sana aitti.
Gökyüzü seni izliyordu
usulca renk değiştirerek…
Güneş, vedasını geciktirdi,
çünkü seninle vedalaşmak zordu.
Sen bakıyordun,
ama başka bir yere değil —
belki içindeki bir ülkeye,
belki kimsenin ulaşamayacağı
gizli bir şiire...
Ve işte o anda anladım:
Sen sadece bir güzellik değilsin,
senin içinde yürüyen bir sükûnet var —
ışığı bile susturan bir derinlik.
