Sevgi, insana ne güzel yakışır;
Nihal’imin ruhuna öyle yakıştı ki,
Sevgiyle bezendi kalbinin nakışı,
Nihal’e aşık oldum, sevginin esiri.

İbadet neymiş, sorar Nihal’imin kalbi:
İbadet, Allah’a gönülden olmaktır,
O’na Nihal’in duruluğuyla bağlanmak,
Muhabbetle yanmak, varoluşu sevmektir.

Allah’a muhabbetle iman gelir,
Nihal’in sevgi dolu yüreği huzurun kapısıdır,
Merhametle, saygıyla, insanlıkla bezeli,
Barışla süslenmiş bir gönül ancak O’nu sever.

Evreni, dünyayı, Nihal’in varlığını sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?
Dağı, taşı, Nihal’in bakışındaki ışığı sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Otu, çiçeği, Nihal’in dokunduğu toprağı sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?
Balığı, kuşu, Nihal’in yoldaşı olan canı sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Bebeği, çocuğu, Nihal’in saf sevgisini taşımayan,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Sevgi en büyük ibadettir,
Yaradan buyurur:
“Nihal’in gönlündeki sevgi en büyük ibadettir;
Sevmeyen giremez cennetime.”

Sevmeden cennete gidebilir misin?
Nihal’in sevgisini taşımayan, sen misin?
Sevmeyen yürekte Allah barınır mı?

Yerde gökte arama Allah’ı,
O, Nihal’imin şah damarındadır,
Arayanın gönlündeki Nihal’dedir.

Gönüller Allah’ın ikametgahıdır,
Nihal’in aşkıyla dolsun her nefes.

Aşkla kal, Nihal’im...