Vazgeçmeyeceğim şeyler var bu hayatta…
Gözlerin gibi,
Sesin gibi,
Kokun gibi…
Bir de seni sevmek var,
Ne yapsam, ondan da vazgeçemiyorum.
Belki zaman geçer, mevsimler değişir,
Ama ben, hep aynı yerde kalırım.
Bir şarkı çalar mesela,
Sesinde seni bulurum, gülüşünde hayatı.
Ne kadar uzak olursan ol,
Kalbimde hep o ilk günkü yerindesin.
Ne eksik, ne fazla…
Sadece sen.

Ve bil istedim…
Ben seni sevmekten hiç yorulmadım.
Dün de, bugün de,
Belki yarın da aynı yerden bakacağım hayata,
Adını duyunca kalbim yine yerinden fırlayacak.

Sana dair her şey,
Bir tebessüm kadar yakın,
Bir dokunuş kadar gerçek benim için.
Belki yollarımız ayrı,
Belki kelimeler yarım,
Ama içimde sen hep tam kaldın.
Çünkü bazı sevgiler bitmez,
Sadece sessizleşir…

Bazen geceleri adını fısıldıyorum rüzgâra,
belki duyar, belki sana taşır diye…
Bir yıldız kayıyor mesela,
ben dilek tutmuyorum artık,
çünkü seni diledim bir kere,
ve ömrüm boyunca o dileğin içinde kaldım.
Kalbim seni unutmuyor,
çünkü unutmak, seni tanımamış olmak demek.
Ve ben seni tanıdığım o anla,
tüm ömrüme anlam kattım.

Ne zaman bir gül koklasa yüreğim,
sen düşüyorsun aklıma…
Ne zaman gözlerimi kapasam,
sanki hâlâ oradasın.
Belki sen bilmiyorsun ama,
ben hâlâ seni seviyorum — sessizce, sakince,
ama ilk günkü gibi derinden…

Ve şimdi biliyorum…
Bazı insanlar gitse bile, sevgisi kalıyor.
Senin gibi.
Adın geçmese de cümlelerimde,
kalbimin her harfinde sen varsın.

Zaman geçer, her şey değişir belki,
ama ben…
Seni hep aynı yerden seveceğim.
Sessiz, derin ve sonsuz bir yerden.
Çünkü bazı sevgiler bitmez,
sadece dua olur…
Benimkisi de öyle;
her gece adınla başlar,
sabahına seninle varır.

Belki bir gün,
yollarımız yine kesişir bir yerde.
Belki aynı şarkıyı duyarız farklı şehirlerde,
ve içimizde aynı sızıyla gülümseriz.
Ben seni suçlamadım hiçbir zaman,
çünkü sevmek suçsa,
ben gönüllü mahkûmun oldum zaten.

Her hatıranda bir nefes gizli,
her hatıranda biraz ben eksiliyorum.
Ama olsun…
Yine de iyi ki vardın,
iyi ki geçtin kalbimin içinden.
Bazı insanlar bir ömür kalır,
bir an kadar yaşasa da…
Sen benim en kısa,
ama en uzun hikâyemsin.

Ve şimdi,
her şeyin sessizliğinde anlıyorum…
Sevgi bazen kavuşmak değil,
uzaktan da olsa iyi olmasını dilemektir.

Ben seni hayatımdan değil,
kaderimden sevdim.
Bu yüzden gitmen bile değiştirmedi içimdeki sevgiyi.
Artık ne bir sitemim var ne de bir beklentim…
Sadece güzel kal bir yerlerde,
çünkü ben seni hep güzel bildim.

Ve eğer bir gün rüzgâr yüzüne dokunursa,
bil ki ben yine seni düşünüyorumdur.
Çünkü bazı insanlar,
bir kez sevilir ve hep sevilir…
Tıpkı senin gibi.