İçimde kaynayan bir mahşer var benim,
Rüyalarım tutuşur gün doğarken yeniden.
Ne gece bilir beni, ne gündüz hâlimi,
Yolların kervanı, ömrün seyyahıyım ben...

Bir sessizliğe sığınır sabahın huzuru,
Yüreğimde yankılanır Yaradan’ın nüzûlü.
Tükenen ömrümden düşen her bir tohumun
Yeşerip de boy vermesi, umudumun özünden...

Bulutların eteğinde uçar benim ruhum,
Göğe uzanır içimin dalı, tomurcuğum.
Semada sürgün bir nefes gibi görünür
Yerlere sığamayan bu koca sevdam, yolum...

Her adımda bir veda gizlidir aslında;
Bilen bilmeyene selam yazar avuçta.
Börtü böcek, taş toprak, gölge güneş demem,
Herkes hakkını alır bu gönül yolculuğumda...

Derim ki:
“Ben vazgeçmedim, yürüyorum hâlâ,
Küllerimle beslerim filizleri toprağa.”
Vedanın adı değişir, doğuş olur sonra,
Her gidiş bir geliş taşır yürekten hayata...

Ey hayat!
Sen sanırsın ki soldu ömrüm dallarda;
Oysa ben, baharı taşırım her yanımda.
Güneş doğarken yeniden kaynar içimde
Ne varsa saklı damla damla o büyük mahşerde...

Bak! Uykudan uyanır kaderimin serçesi,
Kırık kalbiyle yine göklere süzülmesi…
Ben düştükçe çoğalır, çoğaldıkça büyür
Huzurun adımlarında sürer bu nefesim.

Son seferim değildir bu vedalar- bilirim.
Son sözüm değil, son şiirim değil bildiğim.
Çünkü ben,
Yollarda yeşeren bir adam olarak
Her varışta yeniden doğmayı seçtim…

Ben son kez değil, her kez
Güneş doğarken var olurum yine;
Ve ruhum süsülerek geçer
Selamla, duayla, tebessümle…

Şimdi bilinsin:
Ne ardımda kalan kalır bensiz,
Ne de ben eksilirim giden nefesten...

Gidişimin özeti şudur:
Ben huzura yürüdüm sessizce,
Ve kendimi yeniden buldum
her sabahın secdesinde...

Ve yazılsın göğe benim adıma:
Erol Kekeç geçti bu yollardan,
Her doğuşta, her vedada
Güneş doğarken ben…
Erol Kekeç/12.11.2025/Sancaktepe/İST