Görmedim aç gözlerin, çığlığını gecenin,
Zenginin tok masası, anlatmaz ki gerçeğin.
Kuru ekmek ararken, yoksulun titrer sesi,
Ben de sağır kalmıştım, duymamıştım nefesi...

Yüreğim taş kesilmiş, merhamet göç eylemiş,
İnsafın ılık rüzgârı, çoktan ufka sürülmüş.
Bir çocuk ağlayınca, dağılırmış sis perdeler,
O gün kalbim fark etti, ne kalırsa sevgiden kalır...

Eşit değil dünya hiç, adalet hep sallanır,
Kiminde han saraylar, kiminde boş odalar.
Gün gelir hesap döner, kibir diken saçarmış,
Mütevazı bir ekmek, aç gönüllere düşermiş...

Anladım ki insanlık, para ile ölçülmez,
Sofran büyükse paylaş, veren hiçbir şey kaybetmez.
İyilik bir alevdir, kor olur yanan tende,
Vicdanın sesi varmış, duyunca titrer bende...

Sevmeyi bilmezken ben, kırmıştım nice camı,
Aşk narindir düşersen, incitir yavaşça seni,
Tutmayı öğrenmeden, sıkınca kırılırmış,
Güzele hoyrat olan, sonunda yalnız kalırmış...

Bir gül verdi hayatım, elime dikeni battı,
Sanmıştım acı beter, meğer sevdanın şartı.
Aşk, sabrın öğretmeni, kalbin en ince nazı,
Ben kaçarken ondan, o hep beni sardı...

Artık öğrendim, gönül, sevgi emek istermiş,
Kırmadan dokunmayı, bir kalp hak edermiş.
Aşk karanlığa ışık, dargın gönle serin olurmuş,
Yaşam denilen oyunu İnsan sevilince anlarmış...

Bir ömür boyunca ben, gölgeme küsmüş gezer,
Sanmıştım ki yol bitmez, ne zaman gider hazlar?
Nefsimin esiriydim, dünyayı kendim sanıp,
Koca dağın tepesinde, kibri taç bilip takıp.

Düştüğümde öğrendim, yol bir imtihanmış meğer,
Her adım bir ders olur, kul kalben büyür gider.
Yağmurlar yağdı, toprak çamura dönünce anladım,
Pisliğe saplanınca, arınmanın değerini bildim...

İçimde toz birikmiş, sirke dolmuş testiler,
Huyu güzel olmayanın, kalbinde gül bitmezmiş.
İyilik bir yolculuk, zorluklarla bilenir,
İnsan kendini bilince, yükleri hafiflermiş...

Sordum kendi kendime: Nasıl geçer bu ömür?
Cevabı rüzgâr verdi: “Arın, kalbinle gör.”
Gördüm ki hikmet gizli, sabırla dolu anda,
Hayat bir nehir gibi, durulunca berrak da...

Artık yürüdüğüm yol, eskisi gibi değil,
Her nefes bir armağan, her sınav ayrı bir dil.
Arınmış bir gönülle, hafifler insanın yükü,
Meğer gerçek zenginlik, kalbi temiz tutmakmış artık anladım bunu....

Erol Kekeç/29.11.2025/Sancaktepe/İST