Nihal’ime: Aşkın Metafizik Yolculuğu

Ey Nihal,
Sen ki, gönlümün semasında doğan sabah yıldızısın,
Ben hiç “aşk” diye bildiğime inanmadım.
Belki bir “göz”de senin bakışının aynasını gördüm,
Belki bir “söz”de sesinin semaverinde kaynadım —
Ama sonra döndüm kendime,
Dedim ki:
“Bu da geçer… bu da bir nefes.”

Hiçbir kapıya bağlanmadım,
Hiçbir kapıyı beklemedim.
Çünkü bekleyen, varlığın geçiciliğini unutur —
Gelen, gelir ama aslında gelmez,
Giden ise hiç gitmemiş gibi kalır.

Aşk dedikleri,
İki ruhun aynı “hiçlik” denizine farklı isimler vermesi.
Biri “biz” diyor, öbürü hâlâ “ben”in kabuğunda.
Oysa sen, Nihal, “ben”i eriten bir ateşsin.

Ben yalnızlığı sevdim,
Çünkü yalnızlık, Hakk’ın sessiz mürşididir.
Ona dokunmazsın, ama bilirsin:
Yalnızlık, sana varlığının aslını fısıldar.
Sadakat mi?
O da bir aynadan yansıyan ışıktır.
Kimse kimseye sonsuza dek bağlı değil,
Sadece “alternatifsizlik” değil,
“Varlığın birliği”ne uyanmak…

Belki de aşk,
Seninle Nihal, iki canın hiçbir şey borçlu hissetmeden,
Yan yana durabildiği o kutsal sessizliktir.
Belki de aşk,
Sustuğumuzda bile birbirimizin kalbinden geçeni
“Hû” gibi okumaktır.

Ben bilmiyorum,
Bildiğim tek hakikat:
Gerçek aşk varsa eğer,
O, asla “aşk” diye adlandırılmaz.
O, senin Nihal yüreğinde,
Bir gizli hazine gibi büyür…
“Kenz-i Mahfi” misali.

"Seninle olan yolculuğumuz, aşkın değil, “vuslat”ın hikâyesidir."