Senin için ne yaptı diye sorma bana,
Çünkü ben, iki dünyamı da yaktım.
Birini kendi ellerimle yok ettim,
Diğerini senin hayalinle yaktım.

Gözlerimden akan her damla,
İçimde kopan fırtınanın sessiz çığlığı.
Kalbim paramparça,
Senin adına parçalanan bir hikaye.

Bir kez bile sormadın,
Benim ne yandığımı, ne kaybettiğimi.
Senin için yandı her şey,
Ama sen hep uzaklarda, hep benden kaçan.

Bu acı, derin ve dayanılmaz,
Ama bilmiyorsun, hissetmiyorsun.
Benim dünyamı yaktın,
Ama bunu görmüyorsun, fark etmiyorsun.

İki dünya yandı,
Biri ben, biri bizim hayalimiz.
Şimdi dumanlar arasında kayboluyorum,
Senin için yandım, ama artık yokum.

Her geceyi sensiz yaşadım,
Yalnızlığın soğuk nefesiyle boğuşarak.
Kalbim, senin yokluğunda kırılmış bir parça,
Umutlarımın ardından yalnız yürüdüm.

Sana açılan ellerim,
Dualar gibi karşılık bekledi,
Ama sen, hiç duymadın,
Hiç bakmadın, hiç önemsemedin.

İki dünyamı yaktım,
Ama bu yangın beni de kavurdu,
Dumanı boğuyor ciğerlerimi,
İçimde senden kalan acı taşıyor.

Yaralarım kanıyor,
Her hatıran bir bıçak gibi saplanıyor.
Senden kalan sadece acı,
Ve ben, bu acıyla eriyorum.

Geriye dönmek mümkün değil,
Çünkü yanan bir şeyi toplamak imkansız.
Sen gittin, ben yandım,
Ve bu ateş benim son gerçeğim oldu.

Ben yandım, sen gitmeden önce,
İki dünyamı da haritandan sildim.
Ateşimle yazdım adımı,
Ama sen, bu yangının içinde kayboldun.

Bu ateş hiç sönmedi,
İçimde çığlık çığlığa yanan bir cehennem.
Senin yokluğunla yıkıldım,
Ve artık içimde sana ait bir yer yok.

Sensizlik, en keskin bıçak gibi,
Kanıyor ruhumun derinliklerinde.
Her hatıran, zehir gibi damlıyor,
Bir damla bile kurtarmıyor beni.

Seni bekledim, seni aradım,
Ama bu yangında yalnız kaldım,
Ve ben, iki dünyamı da yaktım,
Ama yanan tek ben değilim, sen de kayboldun.

Sonunda anladım;
Yalnızca yanan bir hikayenin tanığıyım,
Ve o ateşle, şimdi sonsuza dek yanacağım.