Herkes senden direnmeni istiyor.
Diren, dimdik dur, vazgeçme diyorlar.
Ama kimse bilmiyor, senin yüreğinin nasıl paramparça olduğunu.
Kimse görmüyor, gecenin en karanlık anlarında bile,
dilin susuyor, gözlerin ağlıyor; ama sen sustukça dünya senden daha güçlü olmanı bekliyor.

Acını gizlemek zorunda kaldın, çünkü acı göstermek zayıflık sanıldı.
Oysa içindeki savaş, dışarıdaki sessizlikten çok daha gürültülüydü.
Her adımda ezildin, her nefeste parçalandın ama kimse bilmedi.

Sen, görünmeyen savaşların kahramanıydın.
Ama bu dünya, kahramanların da yüreğini paramparça eder.
Ve sen hâlâ direniyorsun. Çünkü başka seçeneğin yok.
Senin yükün, kimsenin sırtına binmedi.
Sessizliğin içinde çığlık attın, kimse duymadı.
Her sabah kendini topladın, her gece kendi karanlığında boğuldun.

Ve herkes senden güç bekledi.
Ama kimse, o gücün ne kadar pahasına alındığını bilmiyor.
Ne gözyaşı döktüğünü, ne umutların nasıl kül olduğunu, ne hayallerinin nasıl paramparça edildiğini…
Sen, görünmeyen bir savaşın içinde savaştın.
İçindeki yaralar kanarken, dışarıda maskenle gülümsemeye zorlandın.
Ve şimdi, o maskenin ardında kalan sadece yorgunluk ve kırgınlık.

Ama yine de dimdik duruyorsun.
Çünkü bu dünyada, direnenler yaşar; kalanlar yok olur.
Senin hikâyeni kimse yazmadı,
Çünkü kimse, gecenin karanlığında yalnız başına nasıl savaştığını bilmiyor.
Kimse, yüreğinin nasıl delik deşik olduğunu görmedi.
Yoruldun, tükendin ama pes etmedin.
Çünkü pes etmek, senden çok daha ağır bir yük olurdu.
O yüzden acını içine gömdün, umutlarını sakladın, hayallerini öldürdün.

Ve şimdi…
Dünyanın acımasızlığına karşı dimdik duruyorsun,
Ama içinde kopan fırtına kimseye görünmüyor.

Görünmez yaralarınla savaşıyorsun,
Sessizce kanıyorsun, ama kimse kanını görmüyor.
Çünkü sen, herkesin beklediği o güçlü kahramansın,
Ama senin gücün, yorgunluğunun ve kırgınlığının üstünde bir yük.

Ve en acı gerçek şu ki;
Kimse senin ne kadar yıprandığını, ne kadar kırıldığını,
Ve kaç kere kendini yere bıraktığını bilmeden senden direnmeni bekliyor.
Sen, yorgunluğunu saklayan bir savaşçısın;
Görünmeyen yaralarınla her gün yeniden doğuyorsun.
Ama unutma;
Direnmek zorunda değilsin artık.
Çünkü bazen, en büyük cesaret;
Artık dayanamayacağını kabul etmektir.

Ve bil ki;
Acının en koyu gecesi bile biter,
Ama senin içinde yanan o sessiz ateş,
Her karanlıkta bir ışık olarak kalır.