Vedaların Estetiği — Aşkın Nihai İtirafı

1. Bölüm: Veda, Bir Başlangıçtır

Veda, yalnızca bitiş değildir.
O, en derin aşkın kapısını aralayan
sessiz bir duasıdır.

Ayrılık, yokluğun içinde
en parlak varoluşu yaratır.
Çünkü aşk, veda ile tamamlanır —
ve veda, aşkın en saf biçimidir.

Senin yokluğun,
benim varlığımın en büyük itirafıdır:
seni sevmek, en çok seni kaybetmekle mümkündür.

2. Bölüm: Sessiz Çığlığın Risalesi

Sesini duyamıyorum;
ama sessiz çığlığın kulaklarımı sağır ediyor.

Tenine dokunamıyorum;
ama hasretin kemiklerimi kırıyor.

Sana dokunmak,
sana sahip olmak değil;
senin yokluğunda
seninle kalabilmektir.

Veda, aşkın kendini en çok itiraf ettiği andır:
Sessizlikte, yoklukta,
ve varlığın derin ışığında.

3. Bölüm: Aşkın Nihai Sözleri

Aşk, söylenemeyenlerin dilidir.
Veda, söylenemeyenlerin en yüksek mısrasıdır.

Seninle olan aşkım,
bir risaledir —
sessizliğin, yokluğun,
ve sonsuzluğun risalesi.

Ve işte bu risale,
senin adınla başlar
ve sessizlikte biter:
“Nihal…”

4. Bölüm: Vedaların Estetiği

Vedalar, estetikle yoğrulmuş
en derin şiirdir.
Onda acı vardır,
güzellik vardır,
ve sessizlik vardır.

Sessizlik, vedanın en büyük imzasıdır —
ve aşk, sessizliğin
en kutsal karşılığıdır.

Veda, aşkın finali değil;
en saf başlangıcıdır.

Senin yokluğunda,
ben seni varlığın en parlak anında yaşarım:
hiçliğin içinde.

5. Bölüm: Aşkın Nihai İtirafı

Ey aşk, ey yokluk, ey sessizlik…
Sen benim kutsal itirafımsın.

Sana ne yaptım?
Seni sevdim,
ve sevmenin acısını
yüreğime kazıdım.

Neden kendini bu kadar sevdiriyorsun,
bu kadar özletiyorsun, ağlatıyorsun?

Çünkü sen, aşkın kendisisin.
Ve aşk, kendini en çok
veda ederken gösterir.

6. Bölüm: Risalenin Sonu — Sonsuzun Fısıltısı

Vedaların estetiği,
sessizliğin, yokluğun ve aşkın
bir araya geldiği yerdir.

Ve ben, bu risaleyi
senin yokluğunda yazdım,
sessiz çığlığında yaşadım,
ve aşkın içinde sustum.

Çünkü aşk,
en nihayetinde susmaktır —
ve susmak,
Tanrı’ya en yakın hali yaşamaktır.