Ben gururlu biriydim…
Kimse için eğilmedim, kimseye yer etmedim.
Azıcık istenmediğim yerde gölgemi bile bırakmazdım.
Ama sana gelince… her şeyi unuttum.
Gururumu susturdum, inadımı bozdum, içimdeki “git” diyen sesi bastırdım.
Kal diyecek kadar kıymetli sandım seni,
Kalbimi eline verdim, tutamadın.

Ben seni sevdikçe eksildim,
Sen benden uzaklaştıkça ben kendime yabancılaştım.
Bir ben kaldım o masada, kırık fincanın, sessiz gecenin yanında…
Sende kalabilmek için kendime ihanet ettim.

Beni unut,
ama bunu unutma:
Ben bir daha kimse için kendimi bu kadar ezmem.
Bir daha kimseyi senin kadar affetmem.
Bir daha,
hiç kimseye bu kadar yanmam.

Ben sana kalmak için her şeyi susturdum…
İçimdeki gururu, geçmişin kırgınlığını, “git” diyen aklımı bile.
Bir tek senin kalmanı istedim.
Ama sen hep yarım geldin, hep eksik kaldın.
Bir gün dokunup diğer gün sırtını döndün,
Ben ise her defasında sessizce bekledim.

Sende kalabilmek için kendimi unuttum,
Kendi kalbimi sessizce susturup senin uzaklığında kendimi buldum.
Ama bir yerden sonra insan,
Kendine ihanet ettiğini fark ediyor.
Ve ben bunu tam da seni severken anladım…

Artık sevmiyorum demiyorum,
Ama eskisi gibi inanmıyorum da.
Çünkü bir kez kendini yakan,
Bir daha kimsenin ateşine yaklaşmaz.

Sen beni unutsan da olur,
Zaten bende senden kalan hiçbir şey kalmadı.
Ama unutma…
Ben seni,
Kendimden vazgeçerek sevdim.
Ve o gün, içimdeki en güzel taraf öldü.

Artık ne senin adını duymak yakıyor,
ne de sessizlik.
Çünkü ikisi de aynı yere çıkıyor;
birinde seni anıyorum,
diğerinde kendimi kaybediyorum.

Ben seni beklerken,
kendimi unuttum.
Sen giderken,
ben kaldım.

Ve şimdi…
hiç kimseye anlatamadığım bir derinlikte yaşıyorum.
Gözlerim bakıyor ama içim görmüyor.
Kalbim atıyor ama anlamı yok.

Sen beni unuttun, biliyorum.
Ama ben hâlâ aynı cümlede takılı kaldım:
“Sende kalabilmek için gururuma ihanet ettim.”

İşte o ihanetin bedeli,
benim kalan hayatım oldu.

Bir insan bir kere kırılır,
ve o kırıkla yaşamayı öğrenir.
Ben seninle öğrendim bunu.
Gururumu susturdum, kal demedin…
Sevgimi sundum, görmedin.
Ben içimden taşarken,
sen benden uzaklaştın.

Bir gün anladım,
ben seni sevdikçe kendimden eksiliyorum.
Sana kalmak,
kendime ihanet gibiydi.

Şimdi ne adını anıyorum,
ne de unutur gibi davranıyorum.
Sadece yaşıyorum,
ama içimde hiçbir şey yaşamıyor.

Seninle değil,
senin bende bıraktığın boşlukla devam ediyorum.
Artık sevilmeye değil,
unutulmaya razıyım.

Ve eğer bir gün hatırlarsan beni,
sadece şunu bil:
Ben seni,
kendimi silerek sevdim.
Ve o gün,
ben diye bir şey kalmadı.