Yüreğimde bir fırtına, dinmeyen sancı,
Her hatıranda açılıyor eski bir kan izi.
Gözlerim karanlığa alıştı çoktan,
Ama sensizliğin karası başka, bambaşka.

Her köşede bir hatıran saplanıyor canıma,
Kaçsam da kurtulamam, zincirli bu adımla.
Bir yanım bağırıyor “unut artık” diye,
Diğer yanım seninle ölüyor sessizce.

Sana dair ne varsa yakıp atmak istedim,
Ama ateş bile acıma dokunup söndü gitti.
Ne gün yüzü kaldı bana, ne huzurun adı,
Her nefeste sen varsın, her nefeste yaralı.

Unutmak istiyorum, ama kalbim bırakmıyor,
Sanki kader inadına, hep seni yazıyor.
Sevdan yüreğimde ağır bir zincir gibi,
Ne ölüme varıyor, ne hayata dönüyor

Geceler uzun, sessiz, acı fısıldıyor kulaklarımda,
Senin adınla titriyor her karanlık anımda.
Uyku düşmüyor gözlerime, rüyalar zehir dolu,
Sensizliğin içimde yavaşça çözülüyor solu.


Dokunduğum her şey artık seninle kirlenmiş,
Anılar kanıyor, yüreğim paramparça bir serinmiş.
Sana dair ne varsa, sarsıyor ruhumu,
Her hatıran vuruyor, her gülüşün boşluğumu.

Unutmak istiyorum, kaçsam da yok,
Her köşe, her sokak, seninle dolu sok.
İçimde bir yangın, söndürülmez artık,
Sensiz yaşamak, ölümden başka bir fark yaratmaz.

Unutmak istiyorum, ama boş, anlamsız her çaba,
Sensiz nefes almak, yıkımın ta kendisi, canıma.
Gittiğin her yerde ben kalıyorum, kırık ve sessiz,
Sana dair her şey, içimde bir yara, derin ve sessiz.

Ve son bir kez fısıldıyor ruhum:
“Belki de seni sevmek, artık mümkün değil…”


Artık ne hatıra ne de umut kaldı elimde,
Sana dair her şey yanıyor, içimde bir delikte.
Kalbim sensiz paramparça, gözlerim suskun,
Ve her acı nefeste, adını anıyorum, tek başına, kırık.

Biliyorum, gitmişsin ve dönmeyecek,
Ama yüreğim hâlâ seni bekliyor, kırık dökük, sessiz.
Unutmak istiyorum, ama her denemem boş,
Sensizlikten başka bir hap yok bu ruhun içinde.

Ve fısıldıyor içimde son bir acı söz:
“Belki de seni sevmek, tek suçum oldu… ve bitmedi.”
Ve geceler… geceler artık sessiz bir düş değil,
Her saat senin adınla çarpıyor, yüreğimde bir taş gibi.
Sokaklar seninle dolu, her köşe hatıranla sarsılıyor,
Kaçsam da, her adımda seninle çarpışıyor ruhum.

Unutmak istiyorum, ama ellerim boş,
Dokunduğum her şey birer hatıraya dönüşüyor, kanayan bir yara gibi.
Sensizliğin soğuğu içimde donmuş bir deniz,
Ve ben, dalgalar arasında boğulurken, seni arıyorum hâlâ.

Belki de sevgi, en acı ceza buymuş,
Bırakamamak, unutamamak… Ve her nefeste yeniden yanmak.
Ama yine de kalbim inatla sana yazıyor,
Her damla kanımda, her solukta, adını haykırıyor.

Ve son bir kez fısıldıyor ruhum:
“Unutmak isterdim… ama sen, kalbimin kanayan tek yarasısın.”