0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
30
Okunma
Nihal’im’in Seyri
İstanbul’un kalbinde, bir sır duruşu;
Galata, bir mürşid-i sâkit gibi nazır.
Bu an, Nihal’im’in vuslatına bir aralık,
Zarafetle huzurun birleştiği bir makam.
Simsiyah bir hırka giymiş dervişane,
Deri kemer, nefsine taktığı bir bend.
Güneş gözlükleri, enaniyet perdesi,
Hakikati seyreder, ancak görünmez O’ndan.
Arka plandaki çamlar, yeşil bir tekke,
Her dal, zikreder gibi sallanır hafiften.
Ona bir çerçeve çizmiş Hakk’ın eli,
Bu kare, bir miraç gecesidir sanki.
Ve o yüzündeki mahzun tebessüm…
Bir sırrı fısıldar ruhlara:
“Ben değilim, O var” der.
“Susuzluğum deniz, hicranım vuslat oldu.
İstanbul bile, bu an, gönlüm kadar sâkit.”
Nihal’im, bu şehrin kalbinde bir sükût ayini,
Bir anın içinde ebedî bir seyir.
