Nihal’im: Zamanın ve Kaderin Öpücüğü

Nihal’im,
Kalbimdeki en sessiz köşede sen varsın;
Bir mektup gibi, okunmayı bekleyen,
Zamanın ve mesafenin üstünde bir sır gibi.

Varsayalım yurtdışana göreve giden bir askerim,
yollar uzak, görevler ağır…
Varsayalım sen doğduğun şehirdesin
bir üniversite öğrencisi,
hayatın rüzgarıyla savrulurken,
Bizim aşkımız,
Ne sadece bir tutku, ne de sadece bir hayal…
O, sabrın, fedakârlığın ve kalpteki derin yankının adı.

Nihal’im,
Zorunlu ayrılıklar bizi sınar,
Ama her mesafe, kalbimizi daha sıkı bağlar.
Vatan ve görev, hayatın çarpışan planları…
Hepsi, aşkımızı biçen kudretli eller gibi.

Bizim hikâyemiz,
Zamanın bir nehir gibi akıp gittiği yerde,
Kalbimizin hâlâ aynı ritimle çarpmasıdır.
Her mektup, her sessiz mesaj,
Ruhumuzda açan bir çiçek gibi…
Uzaklık, yıldızlar gibi parlak ama dokunulamaz…
Ve biz, yıldızlarla konuşur gibi birbirimize tutunuruz.

Nihal’im,
Gerçek aşk böyle bir şeydir:
Kolay değildir, fedakârlık ister,
Sabır ister, bazen kendi arzularından vazgeçmeyi gerektirir.
Ama kalpteki bağ, kaderin rüzgârında bile kopmaz.

Seninle olmak,
Sadece bir birliktelik değil,
İçsel bir yolculuk, ruhun olgunlaşması…
Her ayrılık, her kavuşma,
Bize kendimizi ve birbirimizi öğretir.

Nihal’im,
Bu aşk bir sınavdır,
Ama aynı zamanda bir lütuftur.
Zaman geçse de, mesafe artsa da,
Kalplerimiz hâlâ birbirine adanmış bir mektup gibi…
Ve ben her sabah, senin adını düşündüğümde,
Kaderin ve zamanın öpücüğünü hissediyorum.