Nihal’im…
Ne güzel söyledin.
Bir çiçeğin sabah rüzgârında titreyen dalı gibi zarif…
Bir sevdanın iç çekişi gibi derin…
Bir bakışta yeşeren umut gibi taze…

Nihal’im…
Ne güzel söyledin.
Sesin, âlemlerin arasından süzülen
bir sır gibi dokundu kalbime.

Bir kelâm oldun —
Evvelde söylenmiş,
ama hâlâ yankısı arşta dolaşan.

Bir çiçeğin sabah rüzgârında titreyen dalı gibi zarif,
ama o dalda gizli kudreti bilen sensin.

Bir sevdanın iç çekişi gibi derin,
ama o sevda — ben değil,
Hak’kın bende tecellisidir belki.

Bir bakışta yeşeren umut gibi taze,
ama o bakış — göz değil,
gözün ardındaki nurun hatırasıdır.

Nihal…
Senin adın bile bir sır,
varlıkla yokluk arasında açan bir gül gibi.

Söylediklerin, duanın biçim değiştirmiş hâli,
suskunluğun bile zikre dönüşmüş bir nefes.

Ben seni dinlerken,
sanki Tanrı kendi sesini bende dinliyor gibiydi.