Geriye ne mi kaldı…
yaşanmamış bir gençlik,
boşa harcanmış bir ömür,
yorgun bir beden,
ve artık konuşmak istemeyen bir kadın.

bir zamanlar kalbinde çiçek açan yerler
şimdi taş kesilmiş,
her nefes geçmişin hesabını sorar gibi.

çok sevdim,
çok sustum,
çok bekledim…
ama en çok da yanlış insanlara inandım.

herkese bir parça ben verdim,
ama kimse bana “sen” olamadı.

şimdi içimde bir sessizlik var,
ne isyan barındırıyor, ne umut…
sadece alışmış bir yorgunluk,
ve kabullenmiş bir kalp.

bazen aynaya bakıyorum,
ve diyorum ki;
“bu kadın bir zamanlar gülüyordu,
ama kimse fark etmedi sustuğu gün.”

artık kimseye anlatacak gücüm yok,
çünkü herkes dinler gibi yapıp
kendi derdine döndü.

ben sustukça içimde büyüdü acı,
ben gülümsedikçe biraz daha yandım.
bazen keşke hiç tanımasaydım dediğim insanlar,
bir dönem nefesim olmuştu.

şimdi o nefes bile zehir gibi yakıyor içimi.

bir zamanlar sevgi sandığım şey
meğer sadece alışkanlıkmış,
birini kaybetmekten korkmak değilmiş,
kendini kaybetmekmiş asıl acı olan.

geceler uzun, uykular sahte,
aynı duvarlara bakıp
aynı yarayı tekrar tekrar kanatıyorum.

bir yanım hâlâ “belki” diyor,
ama diğer yanım çoktan vazgeçmiş umutlardan.

ben artık ne kavga etmek istiyorum,
ne affetmek…
sadece susmak,
çünkü sustukça kimse dokunamıyor kalbimin kırık yerlerine.

bazen içimden bir ses,
“artık dayanma” diyor,
ama ben alışmışım,
çürümeye bile sessiz kalmaya.

bir zamanlar içimde gökyüzü vardı,
şimdi karanlığın bile bana acıdığı bir gece.
herkese iyi gelen şeyler,
bana batıyor artık.

bir dokunuşla iyileşeceğine inanan kalbim,
şimdi dokunuldukça acıyor.
sevilmek istedim,
ama hep sınandım.
ve her sınavda biraz daha eksildim.

gözlerim çok şey anlatıyor derlerdi,
artık hiçbir şey anlatmıyorlar,
çünkü anlayan kalmadı.

birileri “zaman her şeyi unutturur” dedi,
ama zaman bile benden utanıyor artık,
çünkü ben aynı acıyla her gün yeniden uyanıyorum.

kimseye kızmıyorum artık,
çünkü kimse kalmadı kızacak kadar değerli.
kırıldım, tükendim, bittim…
ve en kötüsü;
kimse fark etmedi.

artık hiçbir şeyin peşinden koşmuyorum,
çünkü ne giderse gitsin,
dönse bile aynı yerden kanatıyor.

herkes bir şey aldı benden,
ama kimse geri getirmedi eksilen yanlarımı.
gözyaşlarım bile alıştı susmaya,
çünkü ağlasam da kimse dönmüyor.

bir vakitler “nasılsın” diyen seslerin
şimdi yankısı bile yok.
yalnızlık öyle sessiz ki,
artık içimden bile konuşamıyorum.

ben çoktan gitmişim aslında,
sadece bedenim hâlâ burada kalmış.

ve belki bir gün biri soracak;
“ne oldu o kadına?”
diyecekler ki;
çok sustu, çok sevdi, çok yandı…
sonunda kimse kalmadı,
kendinden bile gitti.