Her şey biraz fazlaydı…
İyi niyetim, sessizliğim, anlayışım…
Belki de herkesi kendim gibi sandım,
Bir kalbe fazla geleni taşımaya kalktım.

Verdim, hep verdim,
Kırıldıkça daha çok sarıldım,
Anlatsam anlamazlar diye sustum,
Kendimi korumak yerine hep başkalarını korudum.

Empatiyle yanarken içim,
Hoşgörümle ezildim,
Anılarımın içinde kaybolurken bile gülümsedim.
Benim hatam buydu…
Ruhuma sığmayan fazlasını vermeye kalktım.

Ve sonunda tükendim,
Kendimden geriye sadece sessizlik kaldı.
Kimin ne yaptığını değil,
Benim neden bu kadar yandığımı sorguluyorum artık.

Suçlu kim diye sormayın,
Cevabı ben çoktan buldum…
Suçlu benim.


---

Ben herkesi kendim gibi sandım…
Dokunsam anlar, sessizliğimden hisseder sanmıştım.
Oysa kimse kimseyi anlamak istemiyor artık,
Herkes kendi çıkarının sesini dinliyor bu hayatta.

Ben sustukça değer sanıldı,
Ben bekledikçe unutuldum,
Bir kez olsun “nasılsın” denilse yeterdi belki,
Ama ben hep kendi halimi kendimden sakladım.

Güçlü görünmek zorundaydım,
Yoksa kim tutardı beni ayakta?
Kırıldım, ezildim, ama kimse bilmesin diye
Gülüşlerimin altına gömdüm o enkazı.

Yorgunum artık…
Ne savaşacak halim kaldı, ne anlatacak kelimem.
İçimde bir yangın var,
Külleri bile bana yabancı.

Ve yine dönüp dolaşıp aynı yere varıyorum,
Tüm yükün altında ezilen yine benim.
Çünkü bu hikâyede ne kadar haklı olursam olayım,
Sonunda suçlu hep benim.


---

Artık ne affım kaldı, ne de umudum…
Bir zamanlar kalbimle savaşırdım,
şimdi kalbim bile benden vazgeçti.

Bir ömrü yanlış kalplerde harcadım,
susarak sevilirim sandım,
ama sustukça silindim.
Ne kadar çok sessiz kalırsan,
o kadar kolay unutuluyormuş insan.

Bir yerlerde hâlâ iyi olduğuma inananlar var,
oysa ben çoktan tükendim.
Gözlerim boş, içim karanlık,
bir yanım hâlâ iyi ki sustum derken,
diğer yanım keşke bir kere olsun
kendimi savunsaydım diyor.

Kimseye anlatamadım…
Ben kırıldım derken bile
“olsun” diyebilecek kadar alışmıştım acıya.

Ve şimdi anlıyorum;
beni en çok ben yordum.
Ben kurtardım, ben yandım,
ben tükettim, ben sustum,
ve sonunda ben bittim.

Artık hiçbir şeyin telafisi yok.
Ne kalbimin, ne güvenimin, ne de inancımın.
Ruhumun ağırlığı omzumdan değil,
içimden düşüyor parça parça.

Ve o düşen her parçada
bir cümle yankılanıyor sessizce:
“Suçlu kim?”

Cevabı hep aynı çıkıyor,
her defasında…
Suçlu benim.