Rüzgar esmeyince saplanmış dal bile kımıldamaz,
Kavga çıkmayınca insanın içindekiler dökülmez.
Kötü gün olmadıkça, kimse kimdir belli olmaz.
Herkes gülüşür, herkes dost görünür,
Ama fırtına bastığında kimse kalmaz yanında.

İyiyken çevren kalabalıktır,
Düştüğünde ise sessizlik yankı olur duvarlarında.
Gönül, iyi günde değil kötü günde sınanır,
Ve sevgi, rahatlıkta değil acıda belli olur.

Kimi yanında gibi durur ama uzaktan izler çöküşünü,
Kimi ise sessizce el uzatır, yüreğini koyar önüne.
İşte o zaman anlarsın;
Kim yüreğiyle, kim çıkarıyla yanında durmuş…

Rüzgar esmeyince,
Ne dal anlar kökünü,
Ne insan anlar dostunu.

Bir gün gelir, susarsın…
Çünkü anlatmak faydasız, dinleyen kalmamıştır.
Gözlerin doludur ama ağlayamazsın,
İçin yanar ama kimse fark etmez.

O kadar çok düşmüşsündür ki,
Artık kalkmaya bile isteğin kalmaz.
Bir zamanlar uğruna savaştıkların,
Şimdi yokluğunu bile hissetmez.

İyilik ettiklerine kırgın,
Değer verdiklerine yabancı olursun.
Bir an gelir, kalabalığın ortasında bile üşürsün.
Çünkü herkes var gibi görünür,
Ama kimsenin yüreği yoktur seninle.

Sonra anlarsın…
Rüzgarın eksikliği değilmiş seni yoran,
İnsanın samimiyetsizliğiydi.
Rüzgar esse, belki savrulurdun,
Ama böyle kökünden çürümezdin.

Bir zaman gelir, ne sesin çıkar ne direncin kalır,
Çünkü artık neye tutunsan kırılır,
Kime güven desen, yarı yolda bırakır.

Geceler uzar, sabah olmaz,
Gözlerini kapatsan anılar saldırır,
Açsan yüzüne vuran sessizlik paramparça eder içini.

Bir zamanlar uğruna ölürüm dediklerin,
Şimdi adını duyunca bile umursamaz.
Sen yanarken, onlar gülerek geçer önünden,
Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi.

Ve sen o an anlarsın:
Seven değilmişsin,
Sadece fedakârlığı öğreten olmuşsun.
Sevgi dediğin masal,
Gerçek hayatta hep birinin yıkımıymış.

Kırıldığın yerden değil,
İnandığın yerden kanarsın.
Çünkü ihanetin en acısı,
Dost görünümlü bir vedadan gelir.

Bir gün anlarsın…
Sessizlik, fırtınadan daha çok yıkar insanı.
Çünkü fırtına geçer,
Ama sessizlikte insan kendi iç sesine yenilir.

Kimi seni kaybedip huzur bulur,
Kimi sensizliğinle büyür ama içten içe çürür.
Sen sadece yüreğini koymuşsundur ortaya,
Onlarsa menfaatini…
O yüzden sen yanarsın, onlar devam eder.

Bir zamanlar “hiç gitmez” dediğin,
Bir sabah sanki hiç olmamış gibi kaybolur.
Ve sen, kalan suskunluğunda boğulursun.
Ne bağırabilirsin, ne ağlayabilirsin…
Sadece içinde bir sessizlik büyür,
Adını “güven” koyarsın.

İşte o zaman anlarsın;
Rüzgarın eksikliği değilmiş seni öldüren,
İnsanın maskesiymiş…
Ve artık hiçbir dua, hiçbir sevgi,
Seni eskisi gibi diriltemez.

Bazı rüzgarlar esmez bir daha,
Bazı yürekler dönmez…
Ve sen, o günkü halinle ölür,
ama nefes almaya devam edersin.