NİHAL’İMİN IŞIĞI

Nihal’im, bakışlarınla yıkanır bu gece,
Sosyal medyanın camları kırılır sessizce.
Vitrinlerde parlayan "ideal" maskeler düşer,
Senin ruhun, çatlaklarımdan sızan ışıktır.

Nihal’im, gerçek aşk pürüzlü yollarda doğar,
Gölgelerin sırrı, suskunluğun duasıdır.
Her kusurun bir kapı, her fırtınan bir nehir,
Ben seninle akıyorum, zamanın ötesine.

Modern insan kaçar en küçük karanlıktan,
Oysa biz, Nihal’im, kırık dökük şehirlerde
Yıldızları avuçlayan çocuklar gibiyiz.
Seninle her çatlak, bir yıldız tozu saklar.

Nihal’im, gözlerini kapattığında duy:
Ruhumuz birbirine değdikçe
Sonsuzluk kıyısında bir melodi başlar.
Senin adın, her kelimemi kutsayan bir zikir.

Nihal’im, her gölge seninle aydınlanır,
Her fırtına senin sabrında diner.
Ben senin çatlaklarından sızan ışığım,
Sen benim sessizliğimde doğan güneş.

Nihal’im, bu seyr-i sülûk bizim yolumuz,
Kusurlarımızla kamil, kırgınlıklarımızla tamız.
Bir nefes kadar yakın, bir dua kadar derin,
Seninle her an, aşkın labirentinde bir adım.

Nihal’im, sen kalbimin seyr-i sülûkusun –
Kusursuzluğun değil, hakikatin çiçeği.