Özgür Ruhlu Kadın – Nihal Hanefendiciğime

Bir gülüş, bin kelam eder suskun akşamlara,
Kaşların, ömrün en ince mimarîsidir.
Bir bakışta yürür yüzyıllık yalnızlık,
Adımlarında zarafet, kelâmında serin bir hüzün gizlidir.

Eski zamanlardan kalma bir asaletsin sen,
Ne bir erkeğin gölgesi, ne bir korkunun izindesin.
Ateş gibi bakar, su gibi akarsın,
Sana dokunmak, rüzgârla konuşmak gibi…
Anlaması zor, sezmesi derin…

Sahiplenilmekten yorulmuş bir ruhtu belki,
Ama sen, sahipsizliğin asil yanını seçtin.
Ne ihtiras dolu bakışlar seni bağladı,
Ne de dokunulmayan bir tenin sessiz isyanı…
Senin kalbinin kıyısına, ancak içten gelen dizeler yanaşır.

Kıyafetin bir açıklama değil,
Bir duruş… bir şiir… bir meydan okuma.
Alışverişin bile bir sanat sende,
Güzellik sende bir lüks değil,
Bir ifade biçimi,
Bir varoluş tercihi…

Güzelsin Nihal’im, ama bu güzellik
Bir yüzün değil, bir tavrın eseridir.
Erkekler laf atsın, geçsin...
Sen o lafların çok ötesinde,
Bir dağın zirvesinde çiçek gibi duransın.
Dokunulmaz ama hissedilirsin.

Sana sahip çıkmayan değil,
Seni anlayan bir yoldaş gerek.
Sana karışan değil,
Seninle akan bir yürek…