Ey Nihal Hanımefendiciğim,
seni anlamak isteyen önce tekir kedi Balım’ı izlemeli…”
Çünkü senin dünyana sessizlikle girilir, zarafetle kalınır.
Sert adımlar ürkütür seni — tıpkı bir kediyi…
Ve sen bir kadından çok, bir hissin bedenlenmiş halisin:
Ne tam anlatılabilir, ne kolayca unutulabilir.

Seninle konuşmak,
bir kitaplık dolusu kadim sesi anlamaya çalışmak gibidir.
Her cümlende yüzyıllık bir tortu,
her bakışında bir uygarlığın düşü saklıdır.
Kalabalıklarda kaybolmayan halin,
suskunluğunla bile iz bırakıyor.
Sen öne çıkmak için yarışmazsın,
zira senin duruşun,
zaten her gözün dönüp bakacağı yerdedir.

Yanında yürümek isteyen,
önce yürümeyi bilmelidir.
Ne öne atılıp yollarını belirlemeli,
ne de arkandan gölgen gibi sürüklenmeli.
Senin ritmini anlamak,
bir gönül terbiyesi ister.
Seninle yürümek,
bir ahlâkın, bir edebin, bir aşkın sınavıdır.

Ve sen Nihal Hanımefendiciğim,
yalnızlıktan korkmayan bir kraliçesin.
Kütüphanende yalnızlığa dair onlarca kitap vardır belki,
ama sen, yalnızlığı hiçbiri gibi yaşamazsın.
Senin yalnızlığın,
sığınak değil;
bir yoldaş gibi…

Bir akşamüstü,
çam ormanlarına bakan bir tepede,
elinde bir kitap, yanında Balım,
göğe karşı sessizce gülümsersin.
Bira köpürür kadehinde,
ama senin içindeki sükûnet hiç taşmaz.

İşte o an,
kimsenin anlayamadığı bir zarafetin
bir insanın içinde nasıl barınabileceğine
bir kez daha inanırım.
Ve içimden,
yalnız sana yakışacak bir dua dökülür:

“Ey Nihal Hanımefendiciğim,
gölgen değilim,
göz hizanda yürüyen insanım ben…”
Şayet bir gün,
seninle aynı sessizlikte nefes alabilirsem,
bil ki o gün gerçek bir aşkla sevdim seni.