Sonra oturursun bir köşede,
Kelimeler boğazında düğüm, nefesin yarım…
Bir sigara yakarsın belki,
Dumanına saklarsın geçmişini,
Ve birden anlarsın —
Kendine acıyor insan,
Hem de en sessiz anında, en derin yerinden.

Bir bakarsın, gözlerin bile senden utanıyor,
Aynalar yüzünü değil, yorgunluğunu gösteriyor.
Ne uğruna susmuşsun, ne uğruna eğilmişsin,
Birileri gülsün diye,
Kendini yavaş yavaş öldürmüşsün meğer…

Kendine acır mı insan?
Acıyor işte.
Bir gülüş uğruna verdiğin yıllar,
Bir dokunuş uğruna sustuğun geceler,
Hepsi gelip oturuyor yüreğine birer mezar taşı gibi.

Meğer ne çok ödün vermişsin,
Ne çok “önemli değildi” demişsin,
Ta ki bir gün uyanıp anlamışsın:
Kendini başkalarına harcamak,
En ağır ihanettir insana…

Ve o gün,
İlk kez başkasına değil,
Kendine ağlıyorsun.

Bir gün gelir, artık sustuğun bile acıtır,
Gözyaşın kurur ama içindeki yangın dinmez.
Bir “keşke” takılır boğazına,
Ne söylesen eksik kalır, ne sustan kurtulursun.

Kendini affetmek istersin,
Ama nasıl affedersin,
Kendini en çok sen yaralamışken?
Kırılmışsın, paramparça olmuşsun,
Ve kimse duymamış sesini,
Çünkü hep “iyiyim” demişsin,
Yalanın en güzeliyle, en içten kanayarak…

Birileri gülüp geçmiş,
Birileri “abartma” demiş,
Oysa sen geceyle arkadaş olmuşsun çoktan,
Acını karanlıkla paylaşır olmuşsun,
Sessizliğini sigaraya sarıp yakmışsın,
Küllerinde bile kendini arar olmuşsun.

Ve şimdi biliyorsun…
İnsan bazen ölmeden de tükenirmiş,
Bazen yaşarken de toprağa karışırmış,
Bir kalpte yer bulamayınca,
Kendi kalbinde kaybolurmuş.

Artık ne bir umut kaldı,
Ne de bir “belki”ye inanacak kalp…
Bir zamanlar uğruna yandığın her şey,
Şimdi küle dönmüş bir hatıra sadece.

Kendine acır mı insan?
Acıyor işte…
En çok da,
Kendini unuttuğu o yıllara,
Bir başkasını yaşatırken,
Kendini öldürdüğü o anlara.

Bir aynanın karşısında kalırsın sonunda,
Tanımadığın bir yüz bakar sana,
“Bu ben miyim?” dersin kısık bir sesle,
Ve anlarsın…
Ne sevilmişsin, ne de kurtulmuşsun,
Sadece yavaş yavaş yok olmuşsun.

Artık kimseye dar değilsin,
Ne kadere, ne insana, ne hayata…
Bir tek kırgınlığın kalır:
Kendine.