Kader kendimizi
Aynı mısrada,
Aynı sınıfta,
Aynı şiirde ve aynı cümlede
Bulmamızı istedi...
Ama ben inanıyorum,
Biz çoktan aynı yüreğin iki yankısıydık.

Zaman bize dokunmadan geçti,
Ama izini bıraktı her saniye…
Bir selam, bir bakış, bir sessizlik yetti,
Sanki bin ömür önceden biliyordum adını,
Sesin tanıdık, gülüşün eski bir duanın cevabıydı.

Kader bizi kalemin ucunda buluşturdu,
Bir kelimenin içine gizledi aşkı,
Ve ben her harfte seni duydum,
Bir “sen” geçince mısralardan,
Kalbim bile sustu saygıyla…

Bir gece rüzgârla geldi kokun,
Adını gökyüzüne fısıldadım,
Yıldızlar bile kıskandı,
Çünkü biz,
Bir hikâyenin değil, bir sonsuzluğun öznesiydik.

Bir dokunuşun bile zamana meydan okurdu,
Tenimde değil, ruhumda iz bıraktın,
Ve ben artık biliyorum,
Bazı karşılaşmalar “tesadüf” değil,
Tanrı’nın kalbinden düşen bir satırdır...

Susuyorum şimdi,
Çünkü kelimeler bize dar geliyor,
Her şiirim senin nefesinle başlıyor,
Ve bitince bile bitmiyor,
Bir yankı kalıyor içimde — “sen”.
"SEN SEN DİYE"

Belki de kader,
Bizi yazarken ağladı biraz,
Çünkü bilirdi;
Birlikte yazılanlar hep yarım kalır dünyada,
Ama sonsuzlukta tamamlanır sessizce...
"SONSUZLUK SENİNLE "

@NURAL BEKTAŞLI