“Seviyorum”…
Sen nasıl bir sözdün ilk duyduğumda,
Sanki dünyayı bir anda susturan
Ve kalbimde yankısı bitmeyen bir dua gibi.

Bazen saf bir gerçek oldun,
Bazen de hayalle gerçeğin arasına sıkıştın.
Ne seni tamamen tanıyabildim
Ne de vazgeçmeyi becerebildim.

Kimi zaman ilacım oldun,
Dokunduğun her yarayı iyileştirdin.
Kimi zaman da kurşun gibi açıttın,
Yüreğimin en derinine saplandın.

Öyle büyülü bir tarafın var ki,
Senden gayrı tüm sözler gölgede kalır.
Bir tek sen parıldarsın gecenin içinde,
Adın bile kalbimi sızlatır.

Yalancı cennet misali bazen,
Gerçekten uzak ama hissettirdiklerin yakın.
Aşkın en yakıştığı hal sensin;
Ne kadar söylesem o kadar ısınırım.

Söylenişin bile başka…
Bir hecenin dansı, bir nefesin titreyişi gibi.
Dilime düşerken ürperir içim,
Sanki her defasında yeni bir mucize olur.

Dilden dile gezer, gönülden gönüle akar,
Bir bakışla anlam bulur,
Bir dokunuşla tamamlanır,
Bir ayrılıkla daha da değer kazanır.

Hem güldürür hem üzer sin;
Mutluluğun zirvesi de sensin,
En sessiz gözyaşımın nedeni de.
Yine de vazgeçilmezliğin tam da buradadır.

“Seviyorum”…
Sen nasıl bir sözsün bilmiyorum hâlâ.
Ama her söylediğimde,
İçimde filizlenen umutları yeniden hatırlıyorum.

Ve tüm zorluklara, tüm acılarına rağmen
Sana sarılmayı, seni fısıldamayı bırakmam.
Çünkü en çok seni söylemeyi seviyorum,
Ve en çok SENİNLE seviyorum… ❤️

@NURAL BEKTAŞLI