Herkes geçemez sınavdan, kâğıttaki sözle,
Ama bir gülüş yeter bazen, insanı özle...
Diploma değil kalptir, hayatta en yüce harç,
Bilgelik bir unvan değil; yaşarken olur arş.

Kimse bilmez bir yüreğin ne çok yara taşıdığını,
Ne susarak sabrettiğini, ne sessizce aştığını...
Kibirle büyümez insan, tevazuyla yoğrulur,
Saygı gömleği giyilirse, gerçek zenginlik kurulur.

Okullar biter bir gün, ama gönül ilmi sürer,
Merhametli bir bakış, bin cilt kitaptan değer.
İnsan olmanın yolu, başkasıyla yarış değil,
Kendinle yüzleşmektir, gerçek en büyük sevil.

Bir alkışla yükselmezsin, yürekte yankı gerek,
İyilikle dolu her adım, bırakır sonsuz iz, gerek.
Hırsla kurulan tahtlar, çökebilir bir anda,
Ama erdemle kurulan gönül, kalır hep ayakta.

Gerçek mezun; diploması kalbinde saklı olan,
Bir tebessümle yıkanmış, yüreği paklı olan.
Ne ünvan, ne etiket, ne de süslü bir rozet,
İnsan, insana değer katınca olur kıymet.

Sen oku kalpten, gözle, gönülle, hissederek,
Her insanda bir ders var; gör, geçme bilmeden gerek.
Herkes mezun olamaz belki, evet doğru bu,
Ama insan kalmak… En asil mezuniyet, en kutsal unutu.

@NURAL BEKTAŞLI [NİHAL]