Hayat acımasız, hiç adil değil ki,
Gülene bahar var, ağlayana kış gibi.
Bir yanım düşerken, bir yanım dimdik,
Tutunamıyorum, eksik bir dal gibi.

Umudu ararken karanlıkta gece,
Kırılıyor içim, tek bir söz edince.
Ne seven kalıyor, ne de dost hece,
İçimde yankılanır boş bir çığlıkça.

Bir rüya sandık biz, düşler perdesi,
Gerçek tokat gibi, siler gülüşü sesi.
Bir çocuk masalıydı gönlümün hissesi,
Şimdi gözyaşıyla dolu her nefesi.

Aynaya bakınca tanımam kendimi,
Gözlerimde solmuş bir eski sevgiyi.
Her iz bir yara, her an bir hüzün ki,
Kalbim taşıyor artık tüm sessizliği.

Sorsan nasılsın, gülerim yalandan,
Oysa içimde fırtına, tufan, yangından.
Kime anlatsam, dönüyor hep sustan,
Kalıyor içimde bir ömür utançtan.

Hayat adil değil, bunu ezberledim,
Kendimi değil, kaderi affedemedim.
Bir ömrü sevdim, yok sayıldım, bittim,
Ne kalabildim ne gidebildim…

@NURAL BEKTAŞLI