Anlatsam kim anlar içimdeki fırtınayı,
Gülüşümde gizli sessiz bir yangını?
Bir bakışa sığan, bir ömre yetmeyen
Sevdamı duyar mı, gidenin ardından rüzgar?

Kimi zaman yıldız, kimi zaman yel oldum,
Gecelerde kayıp bir heceye yol oldum.
Bir dokunuş yeterdi, bilmezdi kimse,
Ben gözyaşına tutunan son soluk oldum.

Dizlerinde ağladım çocukluğum gibi,
Saçlarında aradım huzurla dolu geceyi.
Her gülüşün arkasında suskun bir veda,
Kimse görmedi içimde gömülen sevinci.

Düştüm kalktım, anlatamadım kimseye,
Her kelimem kırıldı sessiz bir bedeviye.
Yazsam defter ağlar, silsem gözüm,
Kendime bile yabancı oldum, bilmedim.

Umutla sevdim, bir gülüşe sarıldım,
Kalbimin kıyısında ismini kazıdım.
Sensiz geçen her gün, eksilen bir ben,
Anlatamam, çünkü duyamazsın sen.

Anlatsam kim anlar, anlayamaz elbet,
Bu yüreği, bu aşkı, bu mahcup isyanı.
Sevgiyle yandım, susarak söndüm,
Kalbimle sevdim… kimse bilmeden...
@NURAL BEKTAŞLI