Ben işçiyim, ellerim nasırlı,
Demir gibi serttir yüreğim,
Her sabah uyanırım şafakla,
Çayım soğur, içemem bile derin.
Yorgun düşler yüklenir omzuma,
Yine de pes etmem ben kendime,
Çünkü emekle yoğrulmuştur tenim.

Servisi kaçırmam, bilirim yerimi,
Ne topuklu ayakkabım, ne parlak bir çantam,
Ama alnımda terin şerefi var,
Ve hakkını yemem kimsenin,
Bir lokma ekmekte bin dua taşırım,
Kırık dökük hayallerle değil,
Onurlu yarınlarla yaşarım.

Güzel elbisem olmayabilir,
Ama tertemizdir kalbim,
Vicdan giyerim her sabah üstüme,
Bazen bir çocuk gülüşüyle süsler günümü,
Bazen bir dost selamıyla ısınır içim,
Zenginliğim para değil,
İnsan kalabilmektir en büyük zenginliğim.

Ben işçiyim, gözüm tok,
Ama içimde bin ukde,
Söz geçmez bazen kadere,
Ne evim var ne yazlığım,
Ama gözlerim ufka bakar umutla,
Çünkü bilirim, alın teriyle
Bir gün yeşerir en kuru toprak bile.

Yorulurum, susarım bazen,
Ama haykırır yüreğim geceyle,
Bir mendil gibi yıpranırım belki,
Ama bir gün ay doğar bu karanlığa,
Ve ben yine ilk vardiyamda
Bir günaydın bırakırım
Dünyanın kirli yüzüne.

Ellerimde boya, toz, pas,
Ama temizim ruhumda,
Yorulmuşum, evet,
Ama kirlenmemişim hiçbir hesapta.
Ben işçiyim, gururla söylerim adımı,
Çünkü emeğin adı
Hiçbir zaman düşmez yere.

Ben işçiyim,
Ve senin gözlerinde
Belki bir hiçim,
Ama kendi hikâyemde
Bir destanım ben.
Alnım açık, yüreğim yanık,
Yine de dimdik ayaktayım ben!

@NURAL BEKTAŞLI