Güçlü ol, dimdik dur her fırtınada,
Ama kalbini taş yapma insana karşı.
Sesin gür çıksın adalet uğruna,
Ama zulüm olmasın yumruğunun ardı.

İyi ol, merhameti kuşan sabah gibi,
Ama zayıf düşme, ezdirme kendini.
Her düşeni kaldır, omuz ver sessizce,
Ama unutma; senin de bir sınırın var, bil bunu içtenlikle.

Alçakgönüllü ol, başını eğme kibirle,
Ama içine de kapanma, saklama rengini.
Sen güneşsin belki de bir başka için,
Parla, ama yakma; ısıt sevgiyle derini.

Gururlu ol, yüreğini dik tut karanlıkta,
Ama tepeden bakma yıldızlara çıkınca.
Sen de toprak gibisin, sen de bir damlasın,
Unutma: kibir, en sessiz düşüştür aslında.

Doğruyu bil, ama yargıç olma herkese,
Kalplerdeki savaşları göremezsin her seferde.
Anla, dinle, çözmeye çalış içtence,
Çünkü bazen bir susuş, bin sözden değerlidir söylemeye.

Yalnız kal, ama gururdan değil kırılmaktan,
Sev, ama karşılık beklemeden, içten yakaraktan.
Bir gözyaşı ol bazen, bir tebessüm bazen,
Ama her halinle “insan” kal, en gerçek halinden.

Hayat bir denge, bir çizgi ucunda yürür insan,
Ne çok yukarıda ol, ne dibe bat.
Ol ama “doğru” ol, her hâlinde kendin kal,
Çünkü sonunda yalnız vicdanınla baş başa kalırsın, unutma canım…

@NURAL BEKTAŞLI