Kırıldım be hayat, hem de sessizce,
Bir tebessüm gibi soldu içimde gece.
Güvendiğim omuzlar yok şimdi nerde,
Kendime bile yabancı oldum iyice.

Sevdiklerim tuttu en keskin yerimden,
Gül sandığım eller düştü elimden.
Sırtımdaki yük değil, ihanet derinden,
Sustum, çünkü bağırmak acıtıyordu en çok içimden.

Ne umutlar yeşertmiştim gönlümde,
Her biri kurudu birer birer içimde.
Dost bildiklerim sus pus gidişimde,
Sormadılar “Nasılsın?” bile, düşüşümde.

Sitem etsem neye yarar şimdi?
Kırılan kalp dönmez ki eski hali gibi.
Ağladım gecelerce içime içime,
Bir tek ben duydum yıkılışımı gizlice.

Kırgınlığım bile yorgun artık,
Ne bir hesap, ne bir cevap, sadece kırık.
Suskunluğumun altında bir haykırış yatık,
Ama kimse bakmadı gözlerimin içine açık açık.

Yalnızlık yaren oldu, sarıldı gecemde,
Kendiyle barışır mı insan, düşerken kendine?
Ben barışamadım, içimdeki benle,
Çünkü her gülüşüm kaldı bir vedada gizlice.

Kırıldım be hayat, ama dimdik dururum,
Gözyaşımı gizler, sessizce savrulurum.
Ben kalbimi kaybetmedim, sadece unuttum,
Kimseye belli etmeden çoktan yoruldum...
@NURAL BEKTAŞLI