Avuçlarımızda Buluştuğunda"
İnsan büyüdükçe unutuyor aşkım,
Bir dokunuşun bile dünyayı güzelleştirdiğini…
Oysa sen avuçlarımı tutunca anlıyorum,
Bir uğur böceğinin bile bizi yakınlaştırdığını…

Çocukken bir mucize sayardık onu,
Kırmızı kanadında saklı umutları…
Şimdi senin gözlerinde görüyorum aynı ışığı,
Kalbime dokunan o küçücük kıvılcımları…

Büyüdükçe susar içimizdeki masumiyet,
Sözler ağırlaşır, günler yorulur…
Ama sen elimi tuttuğunda biliyorum,
Bir uğur böceği bile aşkımıza ortak olur…

Hani avuçlarımızda gezinirken kanadı,
Kalbimiz sessizce titrerdi ya bir zamanlar…
İşte ben senin yanında hep öyleyim,
Minik bir mutlulukla büyüyen anılar…

Belki de aşk dediğimiz şey budur,
Küçücük bir şeyden büyük bir huzur doğması…
Seninle her dokunuşta hatırlıyorum,
Aşkın aslında ne kadar narin kokması…

Rüzgâr bile başka eser senleyken,
Gün bile başka doğar tenine değince…
Bir uğur böceği düşse aramıza şimdi,
Emindim ki ikimizden birini seçip gülümserdi sevince…

Ve aşkım, bil ki büyüdükçe değil,
Seninle küçüldükçe güzelleşiyor ruhum…
Bir uğur böceği konduğu an gibi,
Hafifliyor, yumuşuyor, sevgiye dönüyor her korkum…

Sonunda anlıyorum ,
Mutluluk hiçbir zaman büyük şeylerde olmadı…
Sen elimi tuttukça biliyorum,
Aşk, avucumuzdaki uğur böceği kadar küçük ama sonsuz aslında…

@NURAL BEKTAŞLI