sabrederek yaşamak zorunda kaldım
ne isterdim ki, biraz huzur, biraz sevilmek
ama kader hep aynı yerden vurdu
her gün biraz daha eksildi içimdeki “ben”

kayarken elimden hayatın son kırıntısı
gözlerim alıştı karanlığa,
ışık gelse bile yakar artık beni
çünkü umut, en son ihanet edenmiş meğer

hiçbir gün uyandığıma değmiyor
aynada gördüğüm ben değil, bir yabancı
gülüşüm çoktan mezara kondu
ve kalbim… hâlâ yaşayan bir yaralı

herkes “sabret” dedi, sustum
ama kimse sormadı, “daha ne kadar dayanacaksın?”
dünya dönüyor evet,
ama ben çoktan altında kalmışım o devrin

bir dua bile düşmüyor dilimden
çünkü içimdeki inanç da yoruldu artık
ölmeden önce ölmenin nasıl bir şey olduğunu
ben çoktan öğrendim, sessizce, kanayarak…

herkes geçip gitti yanımdan,
kimse dönüp bakmadı ardıma
bir ben, bir de gölgem kaldık geriye
o da benden bıkmış gibi,
artık peşimden gelmiyor bile

gözyaşlarımın hesabını kim tutacak
her damlası bir sızı, bir hatıra, bir pişmanlık
gözüm alıştı karanlığa,
kalbim suskun, dilimde isyanın tadı var

bazen düşünüyorum,
belki de ben fazla sevdim herkesi,
kendimi unuttum bu yüzden
her yarama kendi elimle bastım tuzu
ve yine de “iyiyim” dedim herkese

şimdi soruyorum;
yaşamak buysa, ölmekten ne farkı var?
bir mezar kadar sessizim içimde
bir nefes kadar kısayım hayatta

sabır dediler, sabır tükendi
umut dediler, o da çoktan küle döndü
ben sadece sustum,
çünkü sustukça kimse duymuyor acıyı

ve anladım sonunda:
bu dünyada bazı kalpler,
yaşarken gömülür kendi içine
ben onlardan biriyim…
hiç kimsenin fark etmediği bir sessiz çığlık gibi.

sessizlik oldu en yakın dostum,
konuşsam kim anlar ki zaten?
her kelime biraz daha kanatıyor içimi,
her nefes biraz daha eksiltiyor beni.

bir zamanlar gülüşüm vardı,
şimdi fotoğraflarda bile solgun duruyor yüzüm,
içimde bir yangın kaldı,
külü bile bana ait değil artık.

yüreğimde bir boşluk var,
hiçbir ses dolmuyor içine,
bir el uzansın istiyorum bazen,
ama kimsenin haberi yok ki düşüşümden.

insan bazen sadece yoruluyor,
savaşmadan, konuşmadan, isyan etmeden,
çünkü biliyor…
her çırpınışta biraz daha batıyor aynı karanlığa.

belki de bazıları için hayat,
sadece dayanabildiği kadar sürüyor,
benimki de öyle…
gözlerim açık ama içim çoktan kapanmış hayata.
ve artık öğrendim...
bazı hayatlar yaşanmaz,
sadece sessizce unutulmayı bekler.