"Balım’ın Gölgesinde Sessizlik"

(Nihal’in Penceresinde Bekleyen Aşka)

Penceresinde oturur Balım,
Sessizliğin en kibar hâliyle.
İki yaşında ama bin yılın sabrını bilir gibi,
Kısırlaştırılmış bir sevda gibi durur
Dokunulmaz bir hikâyenin kıyısında.

O bilir…
Sahibesi gibi, temkinli, gözlemleyen,
Yaklaşanı süzen, uzaktakine sessizce bekleyen.
Tırnaklarını değil, bakışlarını saklar;
Çünkü bazı sevgiler sessizlikle ölçülür
Ve bazı aşklar ancak uzağından seyre değer.

Ben mi?
Ben artık yazmayan bir el,
Görmeyen bir göz,
Ama her an orada olan
Bir varlık gibi duruyorum kıyısında hayatının.

Çünkü öğrendim:
Varlıkla değil yoklukla anlaşılıyor bazen insan.
Ve eğer seni aramıyorsa biri,
Sen zaten hiç var olamamışsın onun gözlerinde.

Ama Balım...
O en azından hâlâ orada.
Bir pencere, bir kitap, bir kadın
Ve susarak seven bir adam...