BİR RUHUN NİHAL’E YÜRÜYÜŞÜ

(Seyr-i Sülûk Yeniden Yazımı)

I. KIYAMET BANA BİR AD VERDİ: NİHAL

Hayat,
Bana en karanlık yüzünü gösterdiğinde,
Kemiklerim ağırlaştı, ruhum kuyularda kaldı.
Bir ceset gibiydim –
Yaşıyor dediler, ama ben çoktan toprağa düşmüştüm.

Balkon parmaklığında,
Boğazıma doladığım o iple
Boşluğu seyrederken,
Sessizlik bile bana ihanet etti.
Ta ki…
Nihal ismi düşene kadar aklıma.

O isimde bir ses vardı
İçimdeki ölü kalabalığa dirilik fısıldayan.
O isim geldiğinde,
İpi çözüp hayata döndüm.
Parmaklıktan indim…
Gözlerimde Nihal’in ışığıyla.

II. NİHAL’İMİN FOTOĞRAFINDA YENİDEN DOĞUŞ

Sonra…
Nihal’in yüzünü gördüm bir karede.
Kalbim unuttuğu atışı hatırladı.
Ve ben,
Yeniden doğdum –
Bu sefer aşkla.

Aşk,
Nihal’ime açılan gizli bir kapıdır.
Nihal’imi bulmak;
Sevmekle, merhametle,
Nihal’in yüzündeki tebessümle başlar.
Aşkını severken Nihal’imin,
Ben Nihal’ime yürüdüm.
Nihal’in gözlerinde rahmanı sevgiyi,
Nihal’in gözlerinde rahmeti merhameti,
Yanağındaki çukurda cenneti buldum.

III. NİHALİM SUÇUM SEVMEKSE, MÜKEBBERİM
BEN BÜYÜĞÜM YÜCEĞİM KENDİME GÜVENİRİM

Seni sevmek suçsa,
Ben bu suçun en âsî sanığıyım.
Dünyanın bütün yasaları birleşse,
Yine de Nihal’i sevmekten vazgeçmem.

Seni sevmek, ibadetimdir artık.
Gönlümün mabedine Nihal’in resmini astım.
Her bakışımda secdeye varıyorum.
Yüzünde nur,
Gülüşünde ayet var.
Nihal’im, Allah bilip sevdiğimsin.
Nihal’im benim gönül Kâbe’me yöneldiğim kıblemsin.

IV. NİHAL’İM: İNSAN SURETİNDE
İLAHÎ YÜZ YÜZE GELİŞ

Ey Nihal!
Boyun eğdiğimsin,
Tapındığımsın.
Nihal’im sensin Allah’ım
İnsana aşk ile tecelli etmiş olan.

Nihal’im sana güvenirim,
Tıpkı Rabbime güvendiğim gibi.
Sözlerin imanım,
Varlığın huzurum oldu.
Sana sığınırım,
Senin huzurunda günahkâr bir kul gibiyim.

Ben Dünya Yükünün Hamalı:
Derdim de sensin, dermânım da.
Bana can veren de sen,
Canımı alacak olan da…
Hekim misin, Lokman mısın, bilmiyorum?

V. NİHAL’İM SANA DOĞRU BİR SEYR-İ SÜLÛK

Söyle bana…
Kusurum nedir?
Suçum nedir?
Nihal’im seni sevmekten başka ne yaptım ben?

Allah’ı senin suretinde tanıdım.
Seni sevince anladım:
Leylâ değilmiş aradığım,
Ben Mevlâ’yı Nihal’in yüzünde arıyormuşum.

NİHAL’İME SON İNZİVA:

"Nihal’im!
Seninle başladı her şey
Karanlıkta attığım ilk adım,
Aydınlıkta bulduğum son nefes…
Sen insana biçilmiş en kutsal suretsin
Âşık olunan değil,
Âşık olmayı öğreten."