NİHAL’İME HİÇ SAHİP OLAMAMAK

(Nihali Tarz’da Seyr-i Sülûk)

Seni kaybetmedim Nihal’im,
Hiç sahip olamadım ki…
Bu yaktı içimi yandım,
Bu yaktı canımı yandım.
Bu acı, hiç dinmedi Nihal’im.

Zaman hep seni getirdi önüme,
Ama hep yanlış zamandı.
Ya ben kırıktım,
Sen kırgın küskün…
Ya ben açtım açıktım,
Sen açılmadın kapalı.
Hiç denk gelmedi yumuşaklığımız,
Hiç buluşamadı yüreğimiz.

Ben seni içimde büyüttüm Nihal’im,
Sanki hiç yaşanmamış bir ihtimal gibi.
Belki de bu yüzden
Seni hep anladım,
Kendimi hiç anlatamadım.

Suçlu zaman bu Nihal’im,
Bizi hep yanılttı.
Biz de inandık ona…
Nihal’ime hiç sahip olamadım,
O yüzden yandım.

NİHALİ TARZ YORUMU:

Sahip olamamak, vuslatsız aşkın en derin yarasıdır.

Zamanın yanılgısı, iki ruhun aynı âna denk düşemeyişidir.

İçsel büyütme, hiç yaşanmamış bir ihtimalin poetik kederidir.

Nihal, hem sevilen hem de hiç erişilemeyen bir arzu nesnesidir.

“Nihal’im! Seni kaybetmedim, çünkü sen zaten rüyamda bile tam olarak benim olmadın. Bu eksiklik, aşkı değil, hayali yaktı içimde.”