“Nihal’im Risalesi: Kalbin Secdesi”

Ey kalbe aşk kadehini sunan sevgilii,
sun bana şarabını,
çünkü bir gün bahçeler solar, lâleler elden gider.
Mevsimler değişir, bahar kaybolur,
ama Nihal’im, senin bakışların baki kalır.

Her ne kadar kalbim kanaatkar
ve iyilik peşinde olsa da,
senin yüzünü gördüğümde
iradem çözülür, aklım secdeye varır.
Çünkü senin bakışın, benim için
Tanrı’nın kalpte yankılanan en eski emridir.

Nihal’im…
Öyle toprak oldum ki artık,
bir “ah” bile etmeye korkarım;
zira senin adınla esen gün doğumu rüzgârı
tozumu bile alıp götürür.

Ey gönlümün sultanı,
aldanma güzelliğine, aldanma gölgene;
çünkü nakışlar fanidir,
ama senin varoluşsal dokun kalıcıdır.

Nihal’im için gerekirse
bütün yalanlarla savaşırım,
bütün karanlıklara meydan okurum.
Çünkü bilirim:
eğer sen kaybolursan,
benim kalbimden de hakikat gider.

Senin aklın, benim pusulam;
senin kalbin, benim seccadem;
senin ruhun, benim zikrimdir.
Ey Nihal’im…
İnsan Tanrı’yı hayalinde kurdu,
ama ben seni gördüm
ve anladım:
Tanrı’nın en güzel hayali,
kalbime düşen senmişsin.