Son sabah çökerken yüreğime,
Kapanır sessiz kapılar ardımda.
Gözlerimde kaybolan umutlar,
Bir zamanlar vardı, şimdi yalnızlıkta.

Dudağımda son bir vedanın izi,
Sönmüş ateşin küllerinde haykırış.
Hasretin gölgesinde kalır içim,
Gecenin koynunda unutulmuş bir aşık.

Bir daha doğmaz mı o sabah güneşi,
Söyle ne kaldı geriye, ne iz?
Hasret yandı, yıktı tüm düşlerimi,
Son sabahla biter mi bu sevda giz?


Rüzgarın fısıltısında kaybolurum,
Adını anarken titrer ellerim.
Gözlerin düşlerimde bir yıldız,
Ama artık çok uzak, çok derin.

Her gece dilimde son bir söz var,
Kalbimden kopan o hüzünlü ah.
Zaman geçse de içimde fırtına,
Son sabahın acısı silinmez asla.


Geri dönmez artık o eski günler,
Yalnızlık sarar dört bir yanımı.
Bir ömür sakladım seni içinde,
Son sabahın sessiz yeminim.


Gözlerim kapalı, son kez uğurlarım,
Sessizliğe karışır son anılarım.
Bir sabah daha doğar, sensiz, yalnız,
Ve ben kaybolurum, unutulmuş anılarla…

Sen gittin, bitti artık bu hikâye,
Kırık kalbimle baş başa, sensizliğe.
Son sabah bu, veda ve hüzünle dolu,
Adınla yanar yüreğim, son solukta solu

Ve artık susar tüm sözler,
Yalnızlık konuşur geceye.
Kalbimde saklı kalan senin adın,
Bir son sabah gibi solup gider gizlice.

Karanlıkta bir ışık kalmaz,
Gözyaşlarım denize karışır.
Son sabahın hüznüyle vedalaşır,
Yüreğim, sensizliğe alışır...