KIRILDIM

Bir kere değil…
Bin kere kırıldım ben,
Adını sustum her defasında,
Ama içimde seninle yandım, sessizce kanadım ben.

Ne güzel başlamıştı bir zamanlar,
Bir bakışın bile ömre bedeldi,
Şimdi gözlerin yabancı,
Sanki hiç sevmedin beni, hiç bilmedin.

Kırıldım…
Hem de öyle derinden ki,
Toparlamak değil,
Anlatmak bile ağır geliyor artık yüreğime.

Sen gittin ya,
Benim içimde bir şehir yıkıldı,
Sokağında ismim yankılanmaz oldu,
Ve ben sustum…
Sanki sustukça azalırım sandım,
Ama sustukça öldüm biraz daha.

Kırıldım sevgilim,
Hem sana, hem kendime,
Sana inandığım o saf halime,
“Beni seviyor” dediğim o kör yüreğime.

Artık kimse dokunmasın bu kalbe,
Cam gibi, tuz buz olur…
Seninle parlayan o umutlar
Şimdi kül gibi, rüzgârda savrulur…

Ne zaman adını ansam,
Bir sancı saplanıyor yüreğimin tam ortasına…
Sesin çınlıyor kulaklarımda hâlâ,
Ama sen yoksun, sadece sessizlik var ardında.

Biliyor musun,
Ben seni affetmedim, ama hâlâ sevdim…
Sevdikçe içim yandı,
Yandıkça seni hatırladım,
Sanki acı çektikçe biraz daha sen oldum.

Gecelerle dost oldum sen gidince,
Her yıldız bir pişmanlık gibi bakıyor gökyüzünden,
Ben bir tanesini tutup dilek diledim,
“Keşke gitmeseydi” dedim sessizce,
Ama dileğim de, umudum da öldü seninle birlikte.

Kırıldım…
Hem de öyle bir kırıldım ki,
Artık ne gözyaşı akıyor,
Ne de kalbim atıyor senin adını anınca.

Bir gün dönersen,
Beni bulamazsın aynı yerde,
O eski ben yok artık,
Seninle birlikte toprağa gömdüm onu da.

Ve bil ki…
Ne kadar unutmaya çalışsam da,
Her acıda sen varsın,
Her yalnızlıkta sesin yankılanıyor içimde.

Kırıldım…
Ama hâlâ seviyorum,
Belki de en büyük cezam bu benim —
Senden vazgeçememek…

Artık ne umut kaldı,
Ne de dua edecek bir sebep…
Bir ben kaldım,
Bir de senden arda kalan sessiz bir sitem.

Kırıldım…
Ama öyle basit değil bu defa,
Paramparça oldum,
Her parçamda senin ismin yankılandı.

Bir aşkı gömdüm sessizce bu gece,
Ne mezarı var, ne başında bir taş…
Sadece ben varım,
Bir de bitmeyen bir yangın, adını unutmayan bir baş.

Beni sevdin mi gerçekten?
Yoksa ben mi uydurdum o güzel masalı?
Sen giderken bile arkana bakmadın,
Ben hâlâ o gidişine ağladım, aynı yaralı haliyle.

Şimdi anlıyorum,
Bazen en derin izleri sözler değil, suskunluk bırakıyor.
Ve sen sustun…
Ben o sessizlikte bin defa öldüm,
Ama yine de “gitme” diyemedim.

Kırıldım be…
Hem sana, hem kadere,
Hem de kendime, bu kadar sevmeyi bilene.

Belki bir gün duyar adımı rüzgâr,
Belki o zaman anlarsın;
Kırılmak unutmak değildir,
Ben unutmadım…
Sadece susarak gömdüm seni kalbime. 💔