2
Yorum
9
Beğeni
4,8
Puan
86
Okunma
Bazı insanlar tek başınadır,
Ağrısında da, sessiz fırtınasında da…
Ne arayanı olur, ne soranı,
Kendi yarasını kendi sarar da,
Bir teşekkür bile duyamaz ardından…
Korkar bazen, ama belli etmez,
Titreyen kalbini kimseye göstermez.
Bir gülüş takar yüzüne,
Oysa içi paramparça,
Bir damla umut arar, bulamaz gecede…
Kırılır, ama kimse duymaz,
Sessizliğiyle yutkunur dünyaya karşı.
Bir “iyiyim” der,
Oysa içinden bir “yeter artık” geçer usulca…
Ve yorulur sonunda,
Kimsesizliğin soğuk duvarlarına dayanır.
Ne bir omuz kalır, ne bir dua,
Sadece kendi yankısı eşlik eder adımlarına…
Biz buna alıştık işte,
Tek başına yanmaya,
Tek başına susmaya,
Ve kimseye belli etmeden
Her defasında yeniden doğmaya…
Alıştık biz,
Susarken içimizde fırtınalar kopmasına,
Gülümseyip “iyiyim” derken
Her kelimenin boğazımıza düğümlenmesine…
Yaralar kapanmadı,
Sadece kanamayı unuttuk zamanla.
Bir gün daha geçti diye sevinmeyi öğrendik,
Oysa her gün biraz daha eksildik hayattan.
Kırıldık,
Ama kime şikâyet edeceğimizi bilemedik.
“Geçer” dediler, geçmedi.
“Alışırsın” dediler, alışmak da canımızı aldı.
Artık sessizliğimiz bile yorgun,
Kalbimiz, bir mezar kadar soğuk,
Ve biz, bir gülüşün arkasına gizlenmiş
Bir ömrün yarısı kadar yalnızız.
Evet…
Biz buna alıştık belki,
Ama alışmak bile acıtıyor artık.
Çünkü bazı acılar,
Sessiz kaldıkça kök salıyor içimizde…
Bir zamanlar umutla atan kalbim,
Şimdi sessiz bir taş gibi duruyor göğsümde.
Ne sevilmek istiyorum artık,
Ne de anlatılmak…
Sadece bitsin istiyorum bu sessiz çığlık.
Kendimi unuttum,
Yorgunluğumda kayboldum.
Her sabah yeniden doğar gibi yaptım,
Ama aslında her gün biraz daha öldüm.
Ve anladım sonunda;
Bazı insanlar gerçekten tek başınadır,
Hastalığında da, korkusunda da, kırığında da...
Biz buna alıştık derken,
Meğer en çok, acıya alışmışız…
5.0
83% (5)
4.0
17% (1)
Cevap Yaz