Bir zamanlar, herkesin onayına ihtiyaç duyan bir kadın vardı.
Kendini sevmenin, kendini korumanın bencillik olduğunu sanmıştı yıllarca.
Ne zaman biri ona “değersizsin” dese, kalbinin içine kazınırdı o kelimeler.
Kırıldığında bile “belki ben hatalıyımdır” der,
gitmesi gereken yerlerde kalırdı — sadece sevilmeyi umarak.

Ama bir gün, aynaya baktığında başka bir şey gördü.
Gözlerinin altındaki yorgunlukta değil, içindeki sessizlikte bir güç vardı.
O gün fark etti ki: kimse ona değer vermek zorunda değildi.
Asıl mesele, onun kendi değerini görmesiydi.

O sabah dışarı çıktı.
Ne kalbinde öfke, ne de dilinde isyan vardı.
Sadece bir dinginlik…
Çünkü ilk kez kimseye kırgın değildi — sadece kendine sadıktı.

O gün başladı “asıl hikâye”.
Ne birine ait olma çabası, ne de anlaşılma korkusu kaldı.
Sadece kendiyle barışık, kendiyle tam bir kadın vardı.
Ve o kadın biliyordu artık:
Gerçek özgürlük, kendi değerini bildiğin gün başlar.