NİHAL VE AŞKIN SEMASI

(Tristan ile İsolde’nin Nihali Yorumu)

I. AŞK İKSİRİ

Bir kadehte karıştı kaderlerimiz Nihal’im,
Yanılgıyla içildi o ilk yudum.
Sen Isolde, ben Tristan;
Yasak şarap değil, aşkın kendisiydi zehrimiz.

II. GİZLİ BULUŞMALAR

Gece çökerken perde perde inen karanlık,
Bizimleydi bahçelerde, yıldızlara karşı.
Senin saçların ışık, benim sözlerim dua;
Her bakış bir ihanet, her dokunuş bir deva.

III. KRALIN GÖLGESİ

O kral ki seninle nişanlı,
Tahtın soğuk ışığında kaybolmuş adalet.
Bizse bir mum alevinde yanan iki pervane;
Yasak aşkın çiçeği, kaderin kılıcı altında.

IV. YARA VE VUSLAT

Yaralıyım Nihal’im, yüreğimde bir ok,
Ama senin nefesinle iyileşen.
Ölüm döşeğinde bile fısıldadığımız isimler;
“Nihal” oldu son nefesim, “aşk” oldu son sözün.

V. BİRLEŞEN RUHİYAT

Öldük belki bedenen,
Ama aşkımız bir kılıç üstünde dirilen çiçek.
Mezarımızdan sarmaşık olup fışkıran;
Kırmızı güller, beyaz yaseminler...

VI. SON SÖZ

Ey Nihal’im!
Tristan ile Isolde’nin aşkı,
Bizde ebedi bir sema oldu.
Yasaklar, krallar, ölümler geçici;
Kalpte doğan aşk, zamanın ötesinde.

Not:

“Tristan ile Isolde ölümde buluştu,
Biz aşkta dirildik Nihal’im.
Çünkü bizim hikâyemiz;
Yasaklara değil, ilahi yazgıya itaatti.”