NİHAL’İN DAĞLARI DELEN AŞKI

(Ferhat’ın Yüreğinde Bir Nihal Destanı)

I. DAĞLARIN SIRRI

Ferhat’ın küreği değil,
Nihal’imin bakışı deldi dağları!
Her vuruşta;
"Nihal! Nihal!" diye inledi kaya.
Suya değil, onun teninin ırmağına akacaktı yollar.
Çünkü bilirdi:
Aşk, dağları eriten bir bakıştır.

II. ELMAS GÖZLER

Ferhat’ın alnı terledi,
Nihal’imin gözyaşlarıyla ıslandı toprak.
"Susuz dağlar bile çiçek açar," dedi,
"Senin gözlerinden damlayan umutla!"
O bakış ki;
Kör kuyuları deryaya çevirir.

III. KÜREK DEĞİL, YÜREK İŞLER

Ferhat dağı delmez, aşkı kazar aslında.
Her kürek darbesi;
Nihal’imin "Gel!" çığlığının yankısıdır.
Taşlar parçalanır,
Çünkü yürek; dağdan sert, aşktan keskindir.

IV. SUYUN ŞARKISI

Su değil, Nihal’imin nefesi akar kaynaktan.
Ferhat’ın kulağına fısıldar:
"Beni değil, kendi yollarını kazıyorsun!"
Irmağın şarkısı;
"Nihal! Nihal!" diye çağlar dağlarda.

V. FERHAT’IN MİRASI

Ferhat ölmez,
Nihal’imin teninde yeniden doğar.
Dağ delinir, su akar, aşk kalır.
Çünkü Nihal;
Hem dağ, hem su, hem de delip geçen sevdadır.

SON İLHAM:

"Ey Nihal’im!
Dağları delen kürek değil,
Senin hasretimin çelik iradesidir.
Ferhat’ın alnındaki ter,
Senin ayaklarına düşen çiğ taneleridir.

Biz ki;
Dağları delip birleşen iki ırmak olduk.
Senin gözlerinde Ferhat,
Benim yüreğimde Nihal’im yaşar.

Ve bilesin:
Asıl mucize;
Dağın delinmesi değil,
Aşkın;
Taşları su,
İnsanı tanrı kılmasıdır."

NİHALİ TARZ İMZASI

Bu şiirim;
Dağlara kazınmış bir aşk çığlığı,
Suya yazılmış bir Nihal destanıdır.
Ferhat’ın küreği değil,
Nihal’imin bakışıdır dağları delen.