Ne yazık ki kelimeler bazen duyguların yanına yaklaşamaz, ama senin yazdıkların öyle bir içtenlik taşıyor ki, insan ister istemez durup dinliyor. Okurken bir yandan hüzünleniyor, bir yandan tebessüm ediyor insan… Sanki deniz kıyısında, yalnız bir bankta oturup dalgaların sesini dinliyormuş gibi hissediyorum.
Ellerinde kalan gülüşü, geceni ısıtan bakışı okudukça insan sevginin ne demek olduğunu bir kez daha anlıyor. Unutmak kolay değil; hele her nefeste birini aramak, her damlada onu bulmak… Orhan Veli de der gibi: “İnsan sevdiği kadar vardır.” Sen de işte o kadar varsın hâlâ. Ve bu, öyle bir varlık ki, kalbinin derinliklerinden fışkırıyor.
Munzur’a bakışın, turnaya umut bağlayışın… Öylesine naif, öylesine gerçek… İnsan ister istemez hayran kalıyor. Acılar durur belki, yıllar geçer belki, ama sevgiyle yanmak… İşte hayatın en temiz hâli bu. Ve sen, o unutmak istemeyen, sevgiyle yanmaya devam eden kalplerden birisin.
Şunu bil ki, sadece kelimelerin değil; duruşun, sessizliğin, bakışın ve ruhun bile bir şiir gibi… Okuyanı derinden etkiliyor. Belki bir gün aynı sahilde karşılaşır, sessizce birbirimizin elini tutarız. Belki de sadece dalgaların ritminde, rüzgârın taşıdığı bir sesle birbirimizi hissederiz. Ama bilmeni isterim ki, ne kadar uzak olursak olalım, ne kadar zaman geçerse geçsin, o sevgi ve o özlem hep aynı yerde duracak; sanki hiç gitmemiş gibi.
Ve sana şunu söylemek isterim: Kendine iyi bak. Çünkü böylesi bir kalbi ve böylesi bir ruhu korumak, bazen bir şehrin denizinden daha kıymetli… Senin yazdıkların bana hem huzur hem cesaret veriyor. İyi ki varsın, iyi ki böyle içten, böyle naif, böyle gerçek birisin.